Σχετικά με την κανονικότητα των στρατοπέδων συγκέντρωσης στην περίοδο της κρίσης του καπιταλισμού!

Οι πρώτες φωτογραφίες από την Αμυγδαλέζα, με τους έγκλειστους μετανάστες πίσω από τα συρματοπλέγματα, αποτυπώνουν με τον πιο ανάγλυφο τρόπο τη νέα πραγματικότητα που έχει ήδη διαμορφωθεί. Τηρουμένων των αναλογιών και αν αφαιρέσει κανείς τις πορτοκαλιές στολές, οι φωτογραφίες αυτές δεν απέχουν πολύ, ως εικόνα, από τις αντίστοιχες από το ‘μακρινό’ Γκουαντάναμο και από όλα τα στρατόπεδα συγκέντρωσης παντού σ΄ όλο τον κόσμο, που μέχρι τώρα, τις τελευταίες δεκαετίες, ήταν γνωστά σ΄ αυτή τη χώρα απλώς ως ‘ειδήσεις’ και φωτογραφίες από ‘κάπου αλλού’. Αυτό το ‘αλλού’ τώρα είναι ‘εδώ’.

Η Αμυγδαλέζα, το πρώτο από τα δεκάδες στρατόπεδα που ετοιμάζονται για τους μετανάστες και τους διαφόρων ειδών ανεπιθύμητους αυτού του κοινωνικού συστήματος, δείχνει ότι το στρατόπεδο συγκέντρωσης δεν είναι κάτι που ανήκει στην ιστορία, μια ανωμαλία ενός μακρινού παρελθόντος, αλλά, όπως λέει ο Giorgio Agamben, «η κρυφή μήτρα και νόμος του πολιτικού χώρου εντός του οποίου εξακολουθούμε να ζούμε… την οποία πρέπει να μάθουμε ν΄ αναγνωρίζουμε διαμέσου όλων των μεταμορφώσεών της, στις ‘zones d’ attente’ των αεροδρομίων μας, όπως και σε ορισμένες περιφέρειες των πόλεών μας».

Εχουμε να κάνουμε μ΄ ένα συστατικό στοιχείο του καπιταλισμού, ήδη από τον 19ου αιώνα, που πήρε εκρηκτικές διαστάσεις στη χιτλερική Γερμανία στον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο ως εργαλείο μιας πρωτοφανούς στην ιστορία συστηματικής γενοκτονίας και που, πλέον, αποτελεί κυρίαρχη μορφή της ύπαρξής του. Με την επέκταση, δηλαδή, παγκοσμίως, σε όλο και μεγαλύτερα τμήματα του πληθυσμού μιας ‘κατάστασης εξαίρεσης’, αναστολής, δηλαδή, των θεμελιωδών δικαιωμάτων και του όποιου Δικαίου, έτσι ώστε να τίθενται ‘υπό φύλαξη’ άτομα ανεξαρτήτως οποιασδήποτε ‘επιλήψιμης διαγωγής’, αποκλειστικά και μόνο για ν΄ αποτραπεί ένας ‘κίνδυνος για την ασφάλεια του κράτους’-ένας κίνδυνος που τον προσδιορίζει ως τέτοιο ο εκάστοτε κυρίαρχος.

Μέσα σ΄ αυτή την εποχή της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης, αυτής που περιγράφεται ως η κατ΄ εξοχήν ιστορική περίοδος της ‘ελεύθερης, διαμέσου των όποιων συνόρων, κίνησης και κυκλοφορίας κεφαλαίων, αγαθών, πληροφοριών και ανθρώπων’, κάποιοι συγκεκριμένοι άνθρωποι, τα εκατομμύρια των ‘απόκληρων της παγκοσμιοποίησης’, οφείλουν (ως αποτέλεσμα ακριβώς της λειτουργίας αυτής της ‘ελευθερίας κίνησης του κεφαλαίου’) να ‘παραμένουν στη θέση τους’, ή, η όποια μετακίνησή τους, να γίνεται υπό όρους. Είναι η κίνηση, αυτό το εγγενές γνώρισμα της ανθρώπινης ύπαρξης, και όχι η ακινησία, που κατασκευάζεται ως κίνδυνος και αντιμετωπίζεται ως απειλή για την κανονικότητα της κατεστημένης Κοινωνικής Τάξης, καθώς «αποσταθεροποιεί την όποια προβλέψιμη σχέση ανάμεσα στην ταυτότητα, στην κοινότητα και στον τόπο». Είναι ο πρόσφυγας και ο μετανάστης που ενσαρκώνουν αυτή την διάρρηξη και αποδόμηση της σχέσης μεταξύ τους, των θεμελιωδών κατηγοριών του έθνους- κράτους (έδαφος, τάξη και γέννηση, σύμφωνα με τον Agamben), θέτοντας στην ημερήσια διάταξη τις νέες μορφές της βιοπολιτικής της εξουσίας, που ως κύρια αποστολή έχουν, μεταξύ άλλων, την ρύθμιση και τον έλεγχο της μετακίνησης διαμέσου των συνόρων και, εν γένει, της όποιας κίνησης εκτός ‘ασφαλούς’ πρόβλεψης και προδιαγραφών, αλλά, επίσης, και όλων των ‘ενδιάμεσων τόπων’ και ταυτοτήτων που αυτή προκαλεί. Συστατικό στοιχείο αυτής της νέας βιοπολιτικής είναι η αντιμετώπιση όλων αυτών των ‘εκτός τόπου’, μέσα σε ‘ενδιάμεσους τόπους’ (οι προαναφερθείσες ζώνες αναμονής στα αεροδρόμια, γήπεδα, διαφόρων ειδών ‘κέντρα κράτησης’ ή ‘υποδοχής’ κοκ) διαμέσου της κυριαρχίας του Νόμου, που συνίσταται ακριβώς στην άρση της όποιας εφαρμογής των προβλέψεων του Νόμου για θεμελιώδη δικαιώματα και τα ονομαζόμενα ‘δικαιώματα του πολίτη’ – μέσα, δηλαδή, από μια ‘κατάσταση εξαίρεσης’.

Όπως στο παρελθόν, έτσι και σήμερα (πολύ περισσότερο σήμερα, σ΄ αυτή την χωρίς προηγούμενο κρίση του παγκόσμιου καπιταλισμού), η ‘κατάσταση εξαίρεσης’ παύει σύντομα να έχει ένα προσωρινό χαρακτήρα, ν΄ αναφέρεται, δηλαδή, σ΄ αυτή ή την άλλη προσωρινή και εξωτερική κατάσταση και γίνεται τρόπος ύπαρξης του συστήματος, ταυτίζεται με τον κανόνα.«Tο στρατόπεδο, όπως λέει ο Agamben, είναι ο χώρος που ανοίγεται όταν η κατάσταση εξαίρεσης αρχίζει να καθίσταται ο κανόνας». Η πρόσκαιρη αναστολή του Δικαίου, με την επίκληση ενός εξωτερικού κινδύνου, «αποκτά τώρα μια μόνιμη χωρική δομή, η οποία, όμως, ως τέτοια παραμένει σταθερά εκτός κανονικής τάξης». Κοινωνική Τάξη γίνεται, πλέον, η ίδια η κατάσταση εξαίρεσης.

Το στρατόπεδο είναι, λοιπόν, η χωρική δομή όπου η ‘κατάσταση εξαίρεσης’ ενσαρκώνεται ως κανονικότητα. Στρατόπεδο έχουμε μπροστά μας είτε πρόκειται για την Αμυγδαλέζα, είτε για τους χώρους περιορισμού και διαχείρισης των τοξικομανών, είτε για την πέραν των όποιων θεμελιωδών δικαιωμάτων διαχείριση οποιασδήποτε ομάδας του πληθυσμού και ανεξαρτήτως του πόσο σοβαρά είναι, ανάλογα με τη συγκυρία και τους συσχετισμούς, τα εγκλήματα που διαπράττονται (ενάντια σ΄ αυτές που έχουν προσδιοριστεί από την κυρίαρχη εξουσία ως ‘ζωές ανάξιες να ζουν’) από τον, υπό την όποια μετεκλογική σύνθεση, εντεταλμένο πολιτικό σχηματισμό της εξουσίας για την εφαρμογή του μνημονίου. Για στρατόπεδο πρόκειται όποια και αν είναι η ονομασία (‘κέντρα κράτησης’, ή ‘υποδοχής’ κοκ) και όποια κι΄ αν είναι η ιδιαιτερότητα μιας τέτοιας χωρικής δομής, εντός της οποίας ‘όλα είναι δυνατά’ να γίνουν πάνω στη ‘γυμνή ζωή’, στον στερημένο από κάθε δικαίωμα άνθρωπο.

Είναι χαρακτηριστικά για την ιστορική συνέχεια της στρατοπεδικής αντιμετώπισης των κοινωνικών αντιφάσεων και της ταξικής πάλης σ΄ αυτή τη χώρα, τα επιχειρήματα που κινητοποίησε ο Χρυσοχοϊδης και όλο το μνημονιακό σύμπλεγμα της εξουσίας (ΝΔ κλπ) για να πείσουν τις τοπικές κοινωνίες σε διάφορες περιοχές προκειμένου ν΄ αποδεχτούν την δημιουργία στρατοπέδων συγκέντρωσης μεταναστών στους κόλπους τους. «Στόχος είναι η ενδυνάμωση της τοπικής κοινωνίας, με την δημιουργία θέσεων εργασίας…. σε λίγο καιρό οι δήμαρχοι που τώρα είναι αρνητικοί στα κέντρα κράτησης θα μας παρακαλούν να τα φτιάξουμε στην περιοχή τους» (εφημ ΤΑ ΝΕΑ, 21/3/2012) . «Πρέπει να εξουδετερώσουμε την βόμβα, η οποία βρίσκεται στα θεμέλια της ελληνικής κοινωνίας, τη βόμβα του μεταναστευτικού, αντιμετωπίζοντας άμεσα το πρόβλημα», δήλωνε ο Χρυσοχοϊδης λίγο πριν δώσει την εντολή για ν΄ αρχίσει η μαζική (προεκλογική, μεν, αλλά θα έχει και συνέχεια) σκούπα και μεταφερθούν ο πρώτοι μετανάστες στην Αμυγδαλέζα. Λίγες μέρες αργότερα ο ομογάλακτος του Χρυσοχοίδη τροϊκανός υπουργός υγείας Λοβέρδος ανακάλυπτε την ‘υγειονομική βόμβα’ στα θύματα του trafficking και της τοξικοεξάρτησης που είναι φορείς του AIDS, ηγούμενος σε μια πρωτοφανή εκστρατεία διαπόμπευσης του θύματος για να συγκαλύψει τον θύτη που είναι αυτός ο ίδιος και το σύστημα που εκπροσωπεί - αλλά και επιβεβαιώνοντας την ανάλυση του Michel Foucault για τον υγειονομικό θεσμό, βασισμένο πάνω στο δίπολο ‘υγεία - αρρώστια’ ως αλληλοαποκλειόμενων αντιθέτων, ως μια από τις κυρίες μορφές κοινωνικού ελέγχου της σύγχρονης βιοεξουσίας.

Για όλες αυτές τις ‘βόμβες’ το σύστημα δεν έχει άλλη απάντηση από την αντιμετώπισή τους μέσω μιας κατάστασης εξαίρεσης και το στρατόπεδο.

Το πρώτο που θα είχε να υπενθυμίσει κανείς εν προκειμένω είναι ότι, πριν τον Χίτλερ, τα πρώτα στρατόπεδα στη Γερμανία είχαν δημιουργηθεί από τους Σοσιαλδημοκράτες. Αρχικά το 1923, όταν έκλεισαν σ΄ ένα στρατόπεδο χιλιάδες μέλη του τότε γερμανικού κομμουνιστικού κόμματος και, εν συνεχεία, ένα άλλο στρατόπεδο συγκέντρωσης για ‘αλλοδαπούς’, που φιλοξενούσε ως επί το πλείστον εβραίους (το πρώτο στρατόπεδο εγκλεισμού για εβραίους στον 20ο αιώνα, πριν την εγκαθίδρυση των εθνικοσοσιαλιστών στην εξουσία). Όπως και τότε, έτσι και σήμερα, είναι οι κρατούσες δυνάμεις της πάλαι ποτέ ‘κοινοβουλευτικής δημοκρατίας’ που ανοίγουν στον δρόμο σε ναζιστικά μορφώματα, όπως η ‘Χρυσή Αυγή’, λειτουργώντας σε μια κατεύθυνση της οποίας οι ναζί είναι απλώς οι αυθεντικοί εκφραστές.

Το δεύτερο στοιχείο, που αναφέρεται σε μιαν από τις προηγούμενες ελληνικές εμπειρίες, έχει να κάνει με το πώς, οι δηλώσεις αυτές του Χρυσοχοϊδη για τον ‘αναπτυξιακό’ χαρακτήρα των στρατοπέδων συγκέντρωσης ανακαλούν αντίστοιχες δηλώσεις προ 65 χρόνων των τότε κρατούντων, όταν οι τοπικοί Δωδεκανήσιοι πολιτικοί παράγοντες προσπαθούσαν να πείσουν (πράγμα που τελικά το κατάφεραν) την κεντρική εξουσία (κυβέρνηση ήταν η γνωστή ΕΡΕ) ότι οι εγκαταλειμμένοι ιταλικοί στρατώνες στη Λέρο ήταν ο καταλληλότερος τόπος για την μεταφορά/εξορία των συνωστισμένων στα υπόλοιπα ψυχιατρεία της χώρας ψυχικά ασθενών.

Μια ‘ψυχιατρική βόμβα’ είχε δημιουργηθεί στην μετεμφυλιοπολεμική Ελλάδα των αρχών της δεκαετίας του 50, με χιλιάδες ψυχικά ασθενείς στοιβαγμένους στα ψυχιατρεία (Δαφνί, Δρομοκαίτειο, ΨΝ Θεσσαλονίκης) και οι ιθύνοντες που την δημιούργησαν (πολιτική και ψυχιατρική εξουσία) έψαχναν απεγνωσμένα να βρουν τρόπους (εννοώντας, τόπους) αποσυμφόρησης αυτών των στοιβαγμένων στους τεράστιους θαλάμους των ασύλων.

Πολιτικοί που συνδέονταν με την περιοχή επιχειρηματολογούσαν υπέρ της δημιουργίας (μέσω του Δημοσίου) θέσεων εργασίας στα οικονομικά καθημαγμένα μετά την ιταλική κατοχή Δωδεκάνησα και η δημιουργία ενός μεγάλου δημόσιου ιδρύματος σ΄ ένα μικρό νησί φάνταζε ως μια ευκαιρία. Τίποτα πιο θελκτικό για την κεντρική εξουσία από μια τέτοια ‘φτηνή’ λύση προκειμένου έτσι να υλοποιήσει την απόφασή της να εξορίσει τους ‘αζήτητους’ κάπου, όπου ήδη υπήρχαν εγκαταστάσεις (όσο κι΄ αν αυτές ήταν άκρως ανεπαρκείς και ακατάλληλες) και, ταυτόχρονα, καμιά διαμαρτυρία (αντίθετα, ανακούφιση) από τους ψυχιάτρους που συνεργάστηκαν πλήρως για την αποπομπή αυτών που οι ίδιοι είχαν κατασκευάσει ως ‘ανίατους’.

Το ιδεολόγημα που προβλήθηκε ως άλλοθι και ως περιτύλιγμα του εξοστρακισμού ήταν ότι ‘λύνουμε ένα πρόβλημα’ (την ‘βόμβα’ του υπερσυνωστισμού) πηγαίνοντάς τους εκεί για ‘καλλίτερα’. Όχι σε ένα ψυχιατρείο, αλλά σε μια ‘αγροτική αποικία’, όπως την ονόμασαν, για την επανένταξη των ασθενών. Το αποτέλεσμα είναι γνωστό. Από 650 που ήταν ο αρχικός αριθμός κλινών, βάσει του οργανισμού του νέου ιδρύματος, που άνοιξε τις πύλες του το 1958, έφτασε σύντομα τους 2750, με τους εγκλείστους να στοιβάζονται ακόμα χειρότερα απ΄ ό, τι εκεί απ΄ όπου τους μετέφεραν και συχνά να κοιμούνται ο ένας πάνω στον άλλο, στο ίδιο μέρος που έπρεπε να υπάρξει χώρος για να φάνε (και όχι μόνο). Μ΄ ένα ποσοστό θανάτων από τα πιο υψηλά διεθνώς (σε σχέση με τα αντίστοιχα στα άλλα ψυχιατρεία), από τους 4000 που συνολικά μεταφέρθηκαν στη Λέρο από τα άλλα ψυχιατρεία μέχρι το 1982 (όταν μπήκε φρένο στις περαιτέρω μεταφορές), το 1990 είχαν μείνει 1100.

Η τοπική οικονομία πράγματι άνθησε ως ιδρυματική οικονομία, ως θέσεις εργασίας για την πλειονότητα του πληθυσμού και ως προμήθειες για το ψυχιατρείο. Κράτος και κατεστημένη ψυχιατρική κατάφεραν να δέσουν (να παραμορφώσουν οικονομικά και ν΄ αλλοτριώσουν) μιαν ολόκληρη τοπική κοινωνία γύρω από ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης ειδικού τύπου, που κατέληξε να εκφράσει και να συμβολίσει σε ευρωπαϊκή κλίμακα, στα τέλη της δεκαετίας του 70 και σ΄ όλη την δεκαετία του 80, την πεμπτουσία του ιδρυματικού εξανδραποδισμού και εξόντωσης.

Το σύστημα αυτό δημιούργησε θέσεις εργασίας στο ίδρυμα, που ρόλος τους ήταν η επιτήρηση και η φύλαξη της ομάδας των εγκλείστων, ενώ ταυτόχρονα καλλιέργησε την ιδεολογική και συναισθηματική αποδοχή του ρόλου αφού, μέσω αυτού, κέρδιζε κανείς το ψωμί του. Ενός ρόλου που ανατέθηκε από την ψυχιατρική και το κράτος για μια διαχείριση των ασθενών ως αντικειμένων, που πρέπει να φυλαχτούν για να μη δραπετεύσουν, να συντηρηθούν βιολογικά και να πειθαρχήσουν.

Και αυτή ήταν μια επιπλέον ‘παρενέργεια’ της εξορίας των ψυχικά ασθενών στη Λέρο : ο εξαναγκασμός, δηλαδή, μιας μικρής αλλά ζωντανής κοινωνίας, στο δρόμο μιας δύσμορφης ‘ανάπτυξης’, σ΄ ένα δρόμο όπου, από γενιά σε γενιά, όλο το ζωντανό αίμα αυτής της κοινωνίας, νέοι που γίνονταν μεσήλικες, έφταναν να συνταξιοδοτούνται έχοντας περάσει μια ζωή στην υπηρεσία του ιδρύματος, φύλακες των «νεκρών ψυχών». 

Το τέλος μιας τοπικής ‘ανάπτυξης’ βασισμένης πάνω σ’ ένα ολοπαγές ίδρυμα (σ΄ ένα, εν τη ουσία, στρατόπεδο συγκέντρωσης ψυχικά ασθενών, τουλάχιστον μέχρι να ξεκινήσουν οι προσπάθειες της μεταρρύθμισης στην δεκαετία του 90) έχει φτάσει εδώ και καιρό, όταν το ίδρυμα, από ένα σημείο και πέρα, έγινε εμπόδιο (αντί διέξοδος) για το σύστημα. Η τοπική ‘ιδρυματική οικονομία’ πνέει τα λοίσθια καθώς μειώνεται με όλο και πιο ταχείς ρυθμούς ο αριθμός των εναπομεινάντων, υπέργηρων πλέον, ασθενών.

Η περίπτωση της Αμυγδαλέζας και των άλλων στρατοπέδων μεταναστών που ετοιμάζονται σε όλη τη χώρα μπορεί, φυσικά, μόνο κατ’ αναλογίαν να συγκριθεί με την εμπειρία της Λέρου. Τηρουμένων, ωστόσο, των αναλογιών, δεν θα έπρεπε να διαφύγει της προσοχής ο διαχρονικός χαρακτήρας της επιχειρηματολογίας της εξουσίας, επωφελούμενης και από την μαζική ανεργία και την οικονομική κατάρρευση των τοπικών κοινωνιών, για το πλασάρισμα εντός αυτών των διαφόρου μορφής στρατοπέδων συγκέντρωσης. Και τώρα, όπως και τότε: τρέξτε να επωφεληθείτε από τις θέσεις εργασίας φυλάκων (ιδιωτικών αστυνομικών κλπ) και προμηθευτών (catering, κλπ) για την συντήρηση των εγκλείστων. Βέβαια, το αντίτιμο τώρα δεν είναι «μια θέση στο δημόσιο», αλλά μια επισφαλής θέση εργασίας για μια μικρή κοινωνική ομάδα που θα αμείβεται με μισθούς επιβίωσης για την φύλαξη μια άλλης ομάδας με τα ίδια μ΄ αυτήν κοινωνικά και ταξικά χαρακτηριστικά - μέχρι που πιθανόν, ανάλογα με τις διαδρομές της συγκυρίας και τους συσχετισμούς και τις επιλογές της εξουσίας, να φτάσει και η σειρά αυτών που, ενώ ξεκίνησαν ως φύλακες και προμηθευτές, κατέληξαν ως κρατούμενοι σε κατάσταση εξαίρεσης, φυλασσόμενοι από κάποιους άλλους.

Ακόμα και η εικόνα από το εσωτερικό του άδειου στρατοπέδου, πριν την μεταφορά των πρώτων μεταναστών, που προβλήθηκε κατά κόρον από τα ΜΜΕ, τα κοντέινερ, δηλαδή, με τα τετράκλινα δωμάτια, με τα κλασσικά στρατοπεδικά διώροφα κρεβάτια, με το μικρό λουτρό παραδίπλα κλπ, σε μια προσπάθεια να δείξουν ότι όλα είναι ‘καθαρά’ (ωσάν για μια ‘υγειονομική ταφή της βόμβας’), δεν μπορεί να κρύψει αυτό που επιφυλάσσει το άμεσο μέλλον, που είναι ήδη παρόν στη λογική της εν λόγω χωρικής δομής και το οποίο, ούτως ή άλλως, σηματοδοτείται από τα συρματοπλέγματα : ένας καταυλισμός, όπως τόσοι άλλοι στο Μενίδι, με τα σπιτάκια από λαμαρίνα, όπου έμεναν για χρόνια σεισμοπαθείς, συχνά συνωστισμένοι (σε ορισμένες περιοχές, εκεί κοντά, τις οποίες ανέκαθεν οι κάτοικοι ονόμαζαν καταυλισμούς ή στρατόπεδα, μένουν ακόμα μερικές χιλιάδες), μετατρέπεται σε κανονικό στρατόπεδο με συρματοπλέγματα, με αναπόφευκτο το συνωστισμό σ΄ αυτά τα ήδη στενόχωρα τετράκλινα, καθώς το κράτος, με τις γνωστές από το παρελθόν (και το παρόν) πρακτικές του σε όλους τους χώρους εγκλεισμού, θα στοιβάζει όλο και περισσότερους, με την ανεξέλεγκτη βία και την αυθαιρεσία στην εσωτερική διαχείριση του στρατοπέδου. Αλλά τότε τα ΜΜΕ δεν θα επιτρέπεται να δείξουν εικόνες…

Εχει, επομένως, μεγάλη σημασία να γίνει αντιληπτό το γεγονός ότι το στρατόπεδο συγκέντρωσης είναι, αφενός, προϊόν μιας κοινωνικής οργάνωσης που τείνει όλο και περισσότερο να λειτουργεί σ΄ αυτή τη λογική και αφετέρου, μια δομή όπου η κατάσταση εξαίρεσης (που πάνω στην ανεξέλεγκτη δικαιοδοσία της ν΄ αποφασίζει επ΄ αυτής θεμελιώνεται η κυρίαρχη εξουσία) υλοποιείται ως κανόνας. Μόνο σ΄ αυτή τη βάση μπορεί να γίνει κατανοητό γιατί συνέβησαν όσα συνέβησαν στα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης, αλλά και όσα σήμερα προωθούν διάφορα αντίγραφα του Αϊχμαν, όπως οι Λοβέρδος, Χρυσοχοίδης, ή όποιοι τους διαδεχτούν μετεκλογικά.

Το στρατόπεδο συγκέντρωσης δεν είναι μια κοινωνική ‘ανωμαλία’, όπου απλά η ζωή των υπόλοιπων συνεχίζεται παραδίπλα, με μερικούς, μάλιστα, να επωφελούνται από την ύπαρξή του… και μετά ν΄ αναρωτιέται κανείς, ακόμα και σήμερα, πώς έγινε δυνατό να διαπραχτεί όλη αυτή η συστηματική εξόντωση και γενοκτονία κατά των εβραίων, των τσιγγάνων, των ψυχικά ασθενών, των κομμουνιστών κοκ.

Όταν, μάλιστα, βλέπει κανείς τον μετανάστη πίσω από τα συρματοπλέγματα στην Αμυγδαλέζα ως κάτι που, στην καλλίτερη περίπτωση, αισθάνεται ότι δεν τον αφορά (στις περιπτώσεις που δεν το επικροτεί ανοιχτά, τουλάχιστον σαν ‘αναγκαίο κακό’).

Χωρίς, κατά συνέπεια, να συνειδητοποιεί ότι το συρματόπλεγμα, η χωρική δομή εντός της οποίας η κατάσταση εξαίρεσης είναι κανόνας, είναι προϊόν λειτουργίας της βιοπολιτικής μιας εξουσίας εντός συγκεκριμένων κοινωνικών σχέσεων και συσχετισμών, σχέσεων των οποίων αποτελούμε όλοι μέρος - και τις αποδεχόμαστε, προσαρμοζόμενοι σ΄ αυτές, ή παλεύουμε για την ανατροπή τους.

Όπως λέει ο G. Agamben, αντί υποκριτικά ν΄ αναρωτιόμαστε πώς έγινε δυνατό να γίνουν οι φρικαλεότητες στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, «πιο έντιμο και κυρίως περισσότερο επωφελές θα ήταν να ερευνήσουμε με προσοχή διαμέσου ποιών δικαιϊκών διαδικασιών και ποιων πολιτικών μηχανισμών στάθηκε εφικτό ανθρώπινες υπάρξεις να στερηθούν τελείως τα δικαιώματα και τα προνόμιά τους, φτάνοντας μάλιστα στο σημείο να διαπράττεται εις βάρος τους οτιδήποτε χωρίς να προβάλλει πλέον ως έγκλημα (πράγματι στο σημείο αυτό τα πάντα είχαν καταστεί δυνατά)».

Η σημερινή κατάσταση, στο βαθμό που το καπιταλιστικό σύστημα που την παράγει δεν ανατραπεί με το μόνο τρόπο που είναι δυνατόν, μέσα, δηλαδή, από την επαναστατική δράση της εργατικής τάξης και όλων των καταπιεσμένων στρωμάτων, των μεταναστών συμπεριλαμβανομένων, οδεύει με ταχείς ρυθμούς στο σημείο όπου και πάλι «τα πάντα θα έχουν καταστεί δυνατά»…

ΠΗΓΗ: psyspirosi.gr

Ρατσιστική συμπεριφορά σε καφετέρια του Ρεθύμνου, δε σερβίρουν καφέ σε οικονομικούς μετανάστες!

Άφωνοι έμειναν οι σερβιτόροι στην εντολή του υπευθύνου της καφετέριας στο Ρέθυμνο ότι «από σήμερα, είπε το αφεντικό, να μην σερβίρετε τους αλλοδαπούς (οικονομικούς μετανάστες) αλλά να τους διώχνετε … ευγενικά!».

Το ρατσιστικό περιστατικό έχει… διαρρεύσει όπως ήταν αναπόφευκτο να γίνει, και τηρείται με… ευλάβεια από το υπαλληλικό προσωπικό που δεν μπορεί όπως είναι φυσικό να αντιδράσει.

Μάλιστα έχει δοθεί ιδιαίτερη παραγγελία στους σερβιτόρους από το… αφεντικό να είναι ιδιαίτερα προσεκτικοί, ώστε να διαχωρίζουν με προσοχή τους τυχόν τουρίστες από τους οικονομικούς μετανάστες για να μην γίνει καμία παρεξήγηση, γιατί -όπως ειπώθηκε- άλλο είναι οι τουρίστες και άλλης κατηγορίας άνθρωποι οι οικονομικοί μετανάστες.

Η ρατσιστική εντολή, που εκτελείται εδώ και ημέρες, φέρνει σε ιδιαίτερα δύσκολη θέση τους σερβιτόρους, οι οποίοι αναγκάζονται, η αλήθεια είναι με ευγένεια, να ζητάνε από τους τυχόν οικονομικούς μετανάστες που καθίζουν για καφέ στην συγκεκριμένη καφετέρια να … φεύγουν γιατί δεν μπορούν να τους σερβίρουν.

Οι τελευταίοι βεβαίως όπως λένε μαρτυρίες , φεύγουν αδιαμαρτύρητα καθώς δεν θέλουν… μπλεξίματα για ένα καφέ!

Πάντως η καφετέρια, ο ιδιοκτήτης της οποίας μάλλον έχει… αγαθές σχέσεις με την ‘χρυσή αυγή’, έχει γίνει γνωστή στους οικονομικούς μετανάστες οι οποίοι και συνειδητά πλέον την αποφεύγουν….

Ε.Β.

ΠΗΓΗ: creteplus 

ΕΛΜΕ Ρεθύμνου: Για να κρατήσουμε μακριά τον φασισμό από τα σχολεία μας!

Επανεμφάνιση ομάδας φοιτητών που πρόσκεινται στη Χ.Α. στο Πανεπιστήμιο Ρεθύμνου!

.

Από μαρτυρία συντρόφων αντιφασιστών του Πανεπιστημίου Ρεθύμνου

Κατά την Γενική Συνέλευση της Φιλοσοφικής Σχολής την Τρίτη 04 Δεκεμβρίου, εμφανίστηκαν εκ νέου κρυφοί υποστηρικτές της Χ.Α. στον πανεπιστημιακό χώρο. (Μετά την προηγούμενη εμφάνιση τους στις 22 Νοεμβρίου ) Ήταν στο σύνολο τους περίπου 20 που απαρτίζονταν από άτομα εκτός πανεπιστημίου και γνωστών ακροδεξιών πεποιθήσεων (ηλικίας γύρω στα 30) , 3 φοιτητές υποψήφιους προς διαγραφή από την παράταξη της ΔΑΠ και 10 περίπου ανεξάρτητους φοιτητές. Φορούσαν μαύρες μπλούζες, καπέλα και με οριακό προκλητικό βηματισμό, συντάχθηκαν έξω από τον προαύλιο χώρο του κυλικείου και μπήκαν παραταγμένοι στην αίθουσα που γινόταν η συνέλευση, μόλις αυτή ξεκίνησε. Κάθισαν πάλι απομονωμένα από τον υπόλοιπο κόσμο και κοιτούσαν επίμονα και προκλητικά τα μέλη των ΕΑΑΚ που βρίσκονταν εκείνη την στιγμή στην αίθουσα.

Λόγω της έλλειψης της απαιτούμενης απαρτίας η συνέλευση αναβλήθηκε και τα εν λόγω άτομα βγήκαν παραταγμένα από την αίθουσα, χαιρετώντας ένας ένας και με μεγάλη οικειότητα τον γραμματέα της ΔΑΠ. Τυχόν προσπάθεια τοποθέτησης για να προσεταιρισμό και άλλων φοιτητών μέσω δήθεν απολιτικού λόγου και γλώσσας γηπέδου ματαιώθηκε.

Αλλά ενισχύονται οι υποψίες μας πως ετοιμάζουν κάποια παράταξη για να κάνουν νόμιμη την παρουσία τους στο πανεπιστήμιο και στους χώρους του. Ανησυχητικό είναι το γεγονός πως εμφανίστηκε σχεδόν διπλάσιος αριθμός ατόμων σε σχέση με την προηγούμενη εμφάνιση τους. Από συζητήσεις μεταξύ των φοιτητών πιθανολογείται πως θα προσπαθήσουν να πλησιάσουν πέρα από απολιτικούς φοιτητές και μέλη της παράταξης της ΔΑΠ.

Η κατάσταση έχει αρχίσει να γίνεται πολύ σοβαρή. Όπως έχει ειπωθεί μέσα από αυτό το blog, πρέπει επιτέλους η Ρεθυμνιώτικη κοινωνία να αναλάβει τις ευθύνες της απέναντι στους νεοφασίστες και να τους απομονώσει ουσιαστικά και όχι μόνο στα λόγια, γιατί κάποια στιγμή θα βιώσει και αυτή τον φασισμό στην πόρτα της. Μέσα στους πανεπιστημιακούς χώρους ας συνεργαστούν οι φοιτητικοί σύλλογοι με τις παρατάξεις, όπως και οι υπάλληλοι με τους πανεπιστημιακούς καθηγητές, για να μην εισχωρήσει περαιτέρω ο φασισμός στην πανεπιστημιακή κοινότητα και κατ επέκταση στην κοινωνία μας.

Ομοφυλοφιλία στον δημόσιο διάλογο!

Στους ναζί η ομοφυλοφιλία χρησιμοποιήθηκε σε αρκετές περιπτώσεις ως πρόσχημα, προκειμένου ο Χίτλερ να απαλλαγεί από ανεπιθύμητους ανταγωνιστές. Ο αρχηγός των Ταγμάτων Εφόδου Ερνστ Ρεμ είχε ερωτική σχέση με τον οδηγό του, με τον οποίον τους βρήκαν μαζί στο κρεβάτι τη «νύχτα των μεγάλων μαχαιριών», όταν ο Χίτλερ ξεκαθάρισε τους λογαριασμούς του δολοφονώντας μαζικά αυτούς που θεωρούσε πιθανούς αντιπάλους από τον πολιτικό του χώρο. Στην υπόθεση Ρεμ είχε αναφερθεί σε ένα άρθρο του (Ομοφυλοφιλία και φασισμός, εκδ. Άγρα) ο γιος του Τόμας Μαν, ο Κλάους Μαν, αντιφασίστας ακτιβιστής και ομοφυλόφιλος. Κατηγορώντας τότε την Αριστερά που αντέγραφε την ομοφοβική προπαγάνδα των ναζί, έλεγε πως «εκείνο που έκανε τον Ρεμ πραγματικά αηδιαστικό δεν ήταν αυτό που του καταμαρτυρούσαν πρώτα ο αριστερός Τύπος και αργότερα ο Χίτλερ, αλλά το γεγονός πως επρόκειτο για ένα κυνικό, χοντροκομμένο καθίκι, όπως όλοι οι αρχηγοί των ναζί».

Ο Πέτρος Τατσόπουλος δήλωσε ότι η επίμαχη φράση (πως έχει πηδήξει τη μισή Αθήνα, άρα δεν είναι «αδερφή») απομονώθηκε, και διαστρεβλώθηκε το νόημα της – ότι το πνεύμα της ήταν ειρωνικό. Η συνέχεια της συνέντευξης έχει ως εξής: «Δηλαδή, τι άλλο να πω; Τώρα, στα γεράματα, να βγάζω φωτογραφίες με τα παιδιά μου ή με τις συζύγους μου, για ν’ αποδείξω ότι δεν είμαι «αδερφή» στους φασίστες που τους βολεύει, γιατί όταν είσαι κακός στην Ελλάδα πρέπει να είσαι σε όλα κακός. Δηλαδή, να είσαι και ηλίθιος και «αδερφή» και τραμπούκος και μοχθηρός και όλα». Υπάρχει κάποιος τρόπος να διαβαστεί αυτή η παράγραφος, που να μην προϋποθέτει πως το να είσαι «αδερφή» είναι κάτι εξίσου κακό με το να είσαι ηλίθιος, τραμπούκος και μοχθηρός;

Δεν θα ήθελα καθόλου να κάνω τη χάρη στη Χρυσή Αυγή να στρέψω την κουβέντα σε έναν πολέμιό της, πολύ περισσότερο δε που διαθέτω μεγάλη κατανόηση προς οποιονδήποτε στενεύεται όταν αναγκάζεται να τηρεί τα όρια του «πολιτικού καθωσπρεπισμού», όπως έχει δηκτικά αποδοθεί ο όρος «political correctness». Με ενδιαφέρει ωστόσο πώς γίνεται ο δημόσιος διάλογος, και ιδίως πώς γίνεται ο δημόσιος διάλογος όταν η θερμοκρασία ανεβαίνει, όταν καραδοκεί παντού ο πειρασμός να φερθούμε σαν άγριοι. Σε μια εποχή που βράζει ο τόπος πολιτικά, προφανώς δεν ενδιαφέρουν οι σεξουαλικές προτιμήσεις και επιδόσεις κανενός. Όμως όταν οι φασίστες μοιράζουν φυλλάδια που ειδοποιούν πως οι ομοφυλόφιλοι είναι ο επόμενος στόχος τους, όταν εδώ και καιρό χτυπούν και στέλνουν στο νοσοκομείο ομοφυλόφιλους νεαρούς στο Γκάζι (σποραδικά τέτοια περιστατικά έχουν λάβει ελάχιστη έως καμία δημοσιότητα) και ένα κομμάτι της Αριστεράς εξακολουθεί να απαντά πως «αδίκως μας κατηγορείτε ότι είμαστε αδερφές, εμείς είμαστε άντρακλες», ή «μας κατηγορείτε γιατί είστε κι εσείς αδερφάρες», θα πρέπει πιστεύω να επανεκτιμήσουμε πώς θα θέλαμε να απαντήσουμε και να απαντούμε στη στοχοποίηση της ομοφυλοφιλίας. Η λύση δεν είναι να εντοπίσουμε την ομοφυλοφιλία στο εσωτερικό των φασιστικών οργανώσεων ή να διαφημίσουμε τον ανδρισμό μας, αλλά να αντιτείνουμε απλά πως για κείνους μπορεί να θεωρείται ελάττωμα, για μας, όχι. Ηθικό ελάττωμα είναι η βαρβαρότητα.

Η ατυχής δήλωση Τατσόπουλου προστίθεται στις ομοφοβικές κατηγορίες που εκτοξεύτηκαν εναντίον του Πέτρου Γαϊτάνου όταν δήλωσε τη συμπάθειά του προς τη Χρυσή Αυγή και στη χαρά με την οποία ξανακυκλοφόρησε (με αφορμή τον οχετό Παναγιώταρου) στο Ίντερνετ μια παλιά διαμάχη μέσω ενός φόρουμ του indymedia, στο οποίο ένα τσούρμο φασίστες κατηγορούσαν ο ένας τον άλλον ότι είναι «αδερφές». Η εύλογη απάντηση των ανθρώπων που δεν θεωρούν την ομοφυλοφιλία στίγμα είναι πως δεν πειράζει καθόλου οι φασίστες να επιθυμούν άτομα του ίδιου φύλου, αρκεί να μην είναι φασίστες. Με τα λόγια του Μαν: πρόβλημα είναι να είσαι χοντροκομμένο κυνικό καθίκι, όχι να σου αρέσουν οι άντρες. Παρομοίως -αν ισχύει, που δεν το ξέρω και δεν με ενδιαφέρει- για τον Πέτρο Γαϊτάνο: Η απελευθέρωση της επιθυμίας είναι δικαίωμά του, το πρόβλημα ξεκινά όταν κρίνει πως θα πρέπει να υμνήσει τους φασίστες για τον τσαμπουκά τους.

Για χάρη της συζήτησης, κατ’ αρχάς, να πούμε πως αντιθέτως με ό,τι φαντασιώνεται η ανδροπρεπής ρητορική όλων των προελεύσεων, η «ανδρεία» -λέξη που δολίως συνδέει γλωσσικά το θάρρος με το ανδρικό φύλο- δεν σχετίζεται βεβαίως με τις σεξουαλικές προτιμήσεις. Οι αρχαίοι ημών πρόγονοι το δήλωναν ευθαρσώς με τις περίφημες περιπτώσεις του Αρμόδιου και του Αριστογείτονα καθώς και του Αχιλλέα και του Πάτροκλου. Υπάρχουν σχετικές αρχαίες μαρτυρίες όπου λέγεται ότι αήττητος στρατός είναι ο στρατός που αποτελείται από ζεύγη ανδρών. (Ξεν. Συμπ. VIII 32). Το γενικό ιστορικό συμπέρασμα είναι πως η σπαρτιατική πολεμική παιδεραστία κληροδοτείται στην Αθήνα με τη μορφή της φιλοσοφικής παιδεραστίας (το Συμπόσιο του Πλάτωνα είναι περιβόλι σχετικών πληροφοριών), σε μια κοινωνία που ήταν ανοιχτά αμφιφυλόφιλη. (Ο ενδιαφερόμενος μπορεί να ανατρέξει στις μελέτες του K.J. Dover ή του B. Sergent, που είναι μεταφρασμένες και οι δύο στα Ελληνικά.) Οι συννεφοπτωτιστές που ξανασοκάρονται με κάθε αναζωπύρωση αυτής της συζήτησης για την αρχαιότητα, μπορούν να βρουν εκεί ένα ισχυρό πρότυπο απελευθερωμένης επιθυμίας.

Εξάλλου, το παλαιό επιχείρημα που ανέσυρε και βουλευτής του ΚΚΕ, πως ο γάμος στοχεύει στη διαιώνιση του είδους, πάσχει κατά το ότι και τα ετερόφυλα ζευγάρια επιδίδονται σε πλείστες όσες απολαυστικές δραστηριότητες που δεν στοχεύουν καθόλου στην αναπαραγωγή. Η ομοφυλοφιλία είναι αφύσικη όσο είναι και ο στοματικός έρωτας, η όπερα, η φιλοσοφία, η γυμναστική, κάθε ανθρώπινη επινόηση που προσθέτει ηδονή και νόημα στη ζωή μας. Δεν είναι το θέμα ότι η ομοφυλοφιλία εμφανίζεται και στο ζωικό βασίλειο. Αρκεί που εμφανίζεται στην ποίηση της Σαπφώς, στα σονέτα του Σαίξπηρ και στα αριστουργήματα του Καβάφη. Δικαίωση συνιστά η σαπφική λατρεία προς το ποδαράκι της Ανακτορίας, αυτό αρκεί.

Πιστεύω ότι απέναντι στην επίθεση των νεοναζί, η απάντησή μας πρέπει να είναι μια ριζική ανατροπή του κλίματος της συζήτησης. Ο Πέτρος Τατσόπουλος είναι ριζικά ακατάλληλος γι’ αυτόν τον ρόλο, για ιδιοσυγκρασιακούς λόγους. Καλό θα είναι, παρεμπιπτόντως, να αντιληφθούν στον ΣΥΡΙΖΑ πως με το να εμφανίζεις έναν σκυλοκαβγά ανάμεσα στον Παναγιώταρο και έναν έξαλλο αριστερό, απλώς επιβεβαιώνεται και οπτικά η άποψη ότι πρόκειται για σύγκρουση των άκρων, ανεξαρτήτως περιεχομένου. Ότι «εγώ δεν είμαι Αβραμόπουλος, μιλάω όπως τους αξίζει» είναι η χειρότερη δυνατή στρατηγική. Ας μη σχηματοποιούμε, εκτός από τη ρητορική του Παναγιώταρου ή του Αβραμόπουλου υπάρχουν χίλιοι άλλοι τρόποι για να απαντήσει κανείς.

Το κείμενο του Κλάους Μαν, με το οποίο ξεκίνησα, γράφεται ως παράπονο απέναντι στην Αριστερά, όχι στη Δεξιά ή στην Ακροδεξιά. Ιστορικά έχει και η “κομμουνιστική” Αριστερά το μερίδιό της στην ομοφοβία, από τις διώξεις του Στάλιν στις οποίες αναφέρεται ο Μαν μέχρι το δικό μας ΚΚΕ και το σαρκασμό του απέναντι στο σύμφωνο συμβίωσης. Λογικό θα ήταν, φρονώ, όσοι δεν θεωρούμε την ομοφυλοφιλία στίγμα να μην αντιστρέφουμε τα πυρά. Επιμένω να θεωρώ πως την ώρα που συζητούμε με αγωνία τι θα γίνει με την οικονομική κρίση, μαζί με τη φτώχεια υπάρχει ένα ακόμη ζήτημα που πρέπει πάντοτε να σκεφτόμαστε. Και αυτό είναι να μη γίνουμε σκληροί.

Κωνσταντίνος Πουλής

ΠΗΓΗ: thepressproject.gr

Το μίσος και το ψέμα στην καρδιά των Χανίων!

Της Νέλλη Ψαρρού

Η μέθοδος προπαγάνδας του Χίτλερ στηρίχτηκε στην πλήρη αντιστροφή της αλήθειας και στην υποτίμηση του αντιπάλου με επιχειρήματα που δεν δέχονταν αντίλογο, δηλαδή με ύβρεις. Και στην κολακεία των μαζών επίσης. Κι επειδή τα ίδια τα μέλη της Χρυσής Αυγής απαγόρευσαν στους δημοσιογράφους να πλησιάσουν στο σημείο προκειμένου να καταγγείλουν μετά την φίμωσή τους, είναι αναγκαίο να προβούμε σε κάποιες επισημάνσεις του προπαγανδιστικού τους λόγου.

Καταρχάς να επισημάνουμε ότι η προγραμματισμένη ομιλία των βουλευτών της Χρυσής Αυγής δεν ήταν παρά η αρχηγική ομιλία του Ηλία Κασιδιάρη. Οι υπόλοιποι φάνηκαν απλώς ως συνοδεία του. Πώς αλλιώς μπορεί να ερμηνευτεί η ούτε πεντάλεπτη ομιλία όλων των βουλευτών που συνόδευε την 20λεπτη κεντρική ομιλία του Ηλία Κασιδιάρη. Βέβαια στη Χρυσή Αυγή, όπως και σε κάθε στρατιωτικό άγημα, ο αρχηγός είναι αυτός που έχει τον πρώτο λόγο και οι υπόλοιποι τον πλαισιώνουν υπάκουα. Πρόκειται για μια οργάνωση που δεν αναγνωρίζει την ισότητα ούτε για τα μέλη της, πόσο μάλλον για την κοινωνία. Η Χρυσή Αυγή δεν αναγνωρίζει τη δημοκρατία, απλώς τη χρησιμοποιεί, όπως δηλώνει άλλωστε ευθαρσώς: «τα βουλευτιλίκια και όλα αυτά δεν τα γουστάρουμε, δεν τα θέλουμε καθόλου. Εκμεταλλευόμαστε βεβαίως ορισμένα προνόμια αυτής της ιδιότητας».

Από τον χώρο της εκδήλωσης εκδιώχθηκαν τα συνεργεία της τηλεόρασης και οι δημοσιογράφοι των έντυπων μέσων από τους ίδιους τους βουλευτές πολύ πριν αρχίσει η εκδήλωση και μάλιστα με τρόπο τραμπούκικο και υβριστικό. Αυτό οφείλεται εν πολλοίς στο γεγονός ότι η προπαγάνδα που ασκείται από τη Χρυσή Αυγή απευθύνεται κατά κύριο λόγο στα ίδια της τα μέλη. Πρόκειται για μία οργάνωση όπου τον πρώτο λόγο έχει η ιεραρχία και τα απλά μέλη οφείλουν να υπακούν και να πειθαρχούν. Μα αυτό δεν το αρνείται ουσιαστικά και ο κ. Κασιδιάρης, που αναφέρει ευθαρσώς ότι «οι συγκεντρώσεις αυτές δεν είναι πολιτικές, και πρέπει να θυμίζουμε περισσότερο στρατιωτική μονάδα παρά πολιτικό κόμμα». Αυτές οι φράσεις είναι όμως μόνο για εσωτερική κατανάλωση, και γι’ αυτό αποκλείονται τα μη μέλη και οι δημοσιογράφοι από τις συγκεντρώσεις: για να μην ξέρει ο κόσμος τι πραγματικά πρεσβεύει η Χρυσή Αυγή. Ένας άλλος λόγος που απαγορεύονται οι δημοσιογράφοι στις εκδηλώσεις αυτές είναι η προσπάθεια να πείσουν τα μέλη τους ότι είναι αντισυστημικοί: προβάλουν το γεγονός ότι δεν τους παίζει κανείς, άρα όλοι τους πολεμάνε, άρα είναι ενάντια στο σύστημα!

Ένας τρίτος λόγος που δεν επιθυμούν κάμερες στις συγκεντρώσεις είναι οι φωτογραφίες. Επειδή στις συγκεντρώσεις τους βρίσκονται πολύ λίγα άτομα, και συχνά αυτά τα έχουν φέρει από μακριά, δεν θέλουν αυτό να καταγράφεται. Αυτό εξυπηρετεί και πάλι το εσωκομματικό τους ψέμα: στην επίσημη ιστοσελίδα τους αναφέρονται «Εκατοντάδες κόσμου» στη συγκέντρωση, ενώ οι συγκεντρωμένοι ήταν περίπου 80 . Για την επίσημή τους προπαγάνδα ενάντια στα απλά μέλη-στρατιώτες τους δεν διστάζουν να χρησιμοποιήσουν τις μεθόδους που καταγγέλλουν: φωτογραφίες τραβηγμένες από συγκεκριμένες γωνίες ώστε να μην φαίνεται οαριθμός των παρευρισκομένων. Αν πράγματι το σύστημα τους φιμώνει, γιατί δεν ανεβάζουν οι ίδιοι ολόκληρες τις ομιλίες τους στην επίσημη ιστοσελίδα τους; Αν επιθυμούν τη δημοσιότητα, γιατί μας απαγόρευσαν να παραβρεθούμε και αναγκαστήκαμε να ψάχνουμε πλάγιους τρόπους για να εξασφαλίσουμε ηχητική κάλυψη της ομιλίας;

Δεν μας είπαν όμως, το διαδικτυακό σάιτ flashnews.gr πώς εξασφάλισε πλάνο και φωτογραφίες, τα ίδια που αναρτήθηκαν στην επίσημη ιστοσελίδα της Χρυσής Αυγής, και μόνο αυτά;

Το δεύτερο μεγάλο ψέμα, που εξυπηρετεί και πάλι τον μύθο που πλασάρουν περί αντισυστημικότητας, είναι ότι δεν έχουν αστυνομικούς να τους συνοδεύουν. Πιστοί στον κανόνα περί αντιστροφής της πραγματικότητας, συνεργαζόμενοι από πάντα με την αστυνομία και το ίδιο το κράτος στενά, καταγγέλλουν συνεργασία της αστυνομίας με τους αναρχικούς(!) και περηφανεύονται την έλλειψη αστυνομικής συνοδείας. Τις πέντε διμοιρίες και τους δεκάδες αστυνομικούς και ασφαλίτες που προστάτευαν κάθε πιθανό στενό προς τη συγκέντρωσή τους τους αποκαλούν προνόμιο που έχουν απαρνηθεί! Στην πραγματικότητα, όμως, τα γεγονότα είναι τελείως διαφορετικά. Ενδεικτικά να αναφέρουμε ότι, όταν ο Ηλίας Κασιδιάρης και αριθμός τραμπούκων περικύκλωσαν τον φωτογράφο του Αγώνα της Κρήτης απειλώντας τον και σβήνοντάς του τις φωτογραφίες από την επαγγελματική του μηχανή, ο διευθυντής της ασφάλειας Χανίων κ. Κουτσαφτάκης βρίσκονταν στα δύο μέτρα και σφύριζε αδιάφορα. Στην έκκληση του φωτογράφου για προστασία, του είπε: «Τι να κάνουμε, σβήστες», και «Πάλι καλά που δεν τις έφαγες κιόλας». Αυτή η συμπεριφορά σε άνθρωπο με δημοσιογραφική ταυτότητα από έναν αστυνομικό διευθυντή που έχει πολλές φορές καταγγελθεί για φίλια ακροδεξιά αισθήματα δείχνει τις πραγματικές σχέσεις του με τη νεοναζιστική οργάνωση.

Όμως, η σχέση μελών της Χρυσής Αυγής με το κράτος και το παρακράτος δεν είναι καινούρια. Ο αρχηγός της Νίκος Μιχαλολιάκοςείχε συλληφθεί αλλά αφέθηκε ελεύθερος χωρίς δίκη για επεισόδια που δημιούργησε στην κηδεία του φίλου του αρχιβασανιστή της χούντας Ευάγγελου Μάλλιου το 1976, ενώ διετέλεσε και μέλος της Κρατικής Υπηρεσίας Πληροφοριών για πολλά χρόνια. Και αυτό είναι μόνο ένα παράδειγμα.

Η σκληρή γλώσσα του μίσους είναι επίσης ένα άλλο χαρακτηριστικό των μελών της Χρυσής Αυγής που χαιρετούν ναζιστικά όπου βρεθούν. Ανοιχτά υπερασπίζονταν τη δράση των ταγμάτων ασφαλείας που συγκροτήθηκαν από τον γερμανικό στρατό κατοχής εναντίον των δυνάμεων του ΕΑΜ κατά την περίοδο της κατοχής πριν μπουν στη Βουλή. Σήμερα απλώς εξακολουθούν να αναφέρονται στους πολιτικούς τους αντιπάλους ως σκουπίδια, άπλυτους, ξυπόλυτους, αξύριστους, σκουλήκια και άλλα τέτοια κοσμητικά επίθετα που τονίζουν την ζωική προέλευση και την ασχήμια-βρώμα. Αυτό δεν είναι τυχαίο: εξυπηρετεί τον σκοπό της ακύρωσης κάθε ορθολογικού επιχειρήματος, κάθε αντιλόγου καθώς είναι κουβέντα που δεν επιδέχεται συζήτηση.

Τι να κουβεντιάσεις αν ο άλλος αποκαλεί σκουλήκι όποιον εκφέρει αντίθετη άποψη; Βεβαίως, η έλλειψη διαλόγου είναι απαραίτητη για την στρατιωτική πειθαρχία που απαιτεί μια παρακρατική οργάνωση και ταυτόχρονα εγείρει και το μίσος, απαραίτητη προϋπόθεση τυφλής υπακοής. Ο Χίτλερ στο βιβλίο του Ο Αγών Μου, έλεγε για τους Εβραίους ότι τους ξεχωρίζεις από μακριά από τη βρώμα τους… Με βάση το πραγματικό παρελθόν τους δεν πρέπει να προκαλεί εντύπωση η αντιπαλότητα και οι ύβρεις που χρησιμοποιούν και που έρχεται από μια άλλη εποχή: είναι η αναβίωση του μίσους και της μισαλλοδοξίας που κατέστρεψε την Ελλάδα μετά το 1945, την εποχή της αντικομμουνιστικής υστερίας που έστειλε στην εξορία, στη φυλακή και στον θάνατο τους αγωνιστές της εθνικής αντίστασης. Η Χρυσή Αυγή είναι απόγονος αυτού του μίσους και το εκφράζει φραστικά και πρακτικά σε κάθε ευκαιρία, όχι προς το πολιτικό σύστημα που δήθεν καταγγέλλει, αλλά προς τους αντιπάλους του πολιτικού συστήματος. Βρίζει δήθεν τους πολιτικούς που κατέστρεψαν την Ελλάδα, αλλά κατά την ψήφιση του Μνημονίου στη Βουλή δεν έκαναν καμία φασαρία, όπως είχαν υποσχεθεί στους ψηφοφόρους τους. Αντιθέτως, χτυπούσαν στους δρόμους μετανάστες και άθεους.

Βέβαια, εδώ υπάρχει μια μεγάλη αντίφαση: από τη μία υποτιμούν τους πολιτικούς αντιπάλους τους αλλά ταυτόχρονα υμνούν αγωνιστές με τα ίδια προσόντα. Συγκεκριμένα, κολάκευσαν τους «Μανιάτες με φαλτσέτες και κάτι Κρητικούς με μούσια και μαχαίρια», που πάλευαν «μες τις λάσπες με τα θηρία και τους Βούλγαρους» λέγοντας «Αυτό είναι η Ελλάδα, αυτό είναι η Κρήτη, η Μάνη, ο Ελληνισμός, η Χρυσή Αυγή σήμερα», και από την άλλη καλούν τους αξύριστους μακρυμάλληδες να πάνε να κουρευτούν νομίζοντας ότι η ελληνική κοινωνία βρίσκεται ακόμη στο ‘60. Αυτό όμως δεν πρέπει να μας ξενίζει. Η εθνικιστική προπαγάνδα χρησιμοποιεί ακριβώς αυτές τις αντιφάσεις διότι απευθύνεται στο θυμικό των ανθρώπων, στο συναίσθημα έναντι της λογικής, και προσπαθεί να διεγείρει ασυνείδητες διαδικασίες. Είναι γνωστό από την επιστήμη της ψυχανάλυσης ότι το ίδιο το ασυνείδητο λειτουργεί με αντιφάσεις και αυτός είναι ο πιο πρόσφορος τρόπος να απευθυνθείς σε αυτό. Γι’ αυτό και αναφέρονται συνεχώς στην αντίσταση και στους αγώνες των Κρητικών.

Η ίδια αυτή ακύρωση του διαλόγου αλλά και του αυθόρμητου στοιχείου των συμμετεχόντων ήταν εμφανής από τα καθοδηγούμενα από την περιφρούρηση συνθήματα που επαναλαμβάνονταν μία μόνο φορά, από τα υπαγορευμένα χειροκροτήματα και συνθήματα μέσα στις ομιλίες, αλλά και το ίδιο το γεγονός ότι, παρά τη μικρή συγκέντρωση, αυτή περιλάμβανε μόνο ομιλία και όχι συζήτηση ή ερωτήσεις από τους ίδιους τους υποστηρικτές της Χρυσής Αυγής. Ίσως επειδή και τα ίδια τα μέλη της δεν θα ήταν σε θέση να απαντήσουν σε ερωτήσεις: είναι χαρακτηριστική η αναφορά του κ. Κασιδιάρη στην έκπληξή του για το «επτασφράγιστο μυστικό» ότι οι βουλευτές παίρνουν 8.000 ευρώ το μήνα, κάτι που γνωρίζουν και οι πέτρες στην Ελλάδα. Να ενημερώσουμε λοιπόν τον κύριο βουλευτή ότι αυτό το ποσό είναι ο σταθερός μισθός, και ότι για κάθε ερώτησή του στη Βουλή, όταν δηλαδή κάνει τη δουλειά του, θα λαμβάνει έξτρα χρήματα που ανέρχονται στα 250 ευρώ η ερώτηση! Όμως είμαστε σίγουροι ότι αυτό το γνωρίζει: 300 ερωτήσεις έχουν καταθέσει οι βουλευτές της Χ.Α. συνολικά ως σήμερα.

Ας προχωρήσουμε όμως και σε άλλα σημεία της ομιλίας των κυρίων βουλευτών. Είναι εμφανής η προσπάθεια κολακείας των Κρητικών σε όλη την ομιλία τους, επικαλούμενοι σημαντικούς εκπροσώπους της κρητικής λογοτεχνίας και μουσικής κάνοντας πραγματικά τα κόκαλά τους να τρίζουν: ο Νίκος Καζατζάκης είναι γνωστός για την κριτική που άσκησε στην εξουσία αλλά και στην εκκλησία, την οποία εναγκαλίζεται η Χρυσή Αυγή. «Η Χ.Α. μιλά μέσα από την καρδιά και το νου του απλού δοκιμαζόμενου Έλληνα, του βιοπαλαιστή και του άνεργου», είπε ο βουλευτής Μπαρβαρούσης, όπως ακριβώς και ο Χίτλερ στην προπαγάνδα του κολάκευε τις εργατικές μάζες και τα μικρομεσαία στρώματα εκμεταλλευόμενος τη δυσπραγία τους λόγω της μεγάλης οικονομικής κρίσης αλλά και της ταπείνωσής τους μετά τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο. Στην πραγματικότητα, όμως, η Χρυσή Αυγή είναι ένα κόμμα που προωθήθηκε με πολλαπλούς τρόπους από το ίδιο το σύστημα (έχουμε αλλού γράψει γι’ αυτό για να επιβάλει με τη βία και τον τρόμο τη σιωπή. Ως κόμμα του κοινοβουλίου όμως δεν έχει καταφέρει να κρυφτεί: εναντιώθηκε στην φορολόγηση των εφοπλιστών και παράλληλα στον δίκαιο αγώνα των για έξι μήνες απλήρωτων εργατών των ναυπηγείων Σκαραμαγκά, υποστήριξε να χαριστούν τα χρέη σους ιδιοκτήτες των ΠΑΕ, και τάχθηκε υπέρ του ξεπουλήματος της Αγροτικής Τράπεζας στην Τράπεζα Πειραιώς.

Αυτό το τελευταίο είναι χαρακτηριστικό: η Αγροτική Τράπεζα κατέχει μεγάλο ποσοστό της ελληνικής αγροτικής γης και ουσιαστικά χαρίστηκε στην Πειραιώς του Βαρδινογιάννη, μια τράπεζα που ιδρύθηκε και ευνοήθηκε από την σύντομη διακυβέρνηση του Μητσοτάκη, σε εξευτελιστική τιμή που αντιστοιχεί ίσα-ίσα στην αξία ενός κτιρίου της Αγροτικής! Με αυτές τις ενέργειες στην πράξη, είναι πραγματικά εύκολο να καταλάβει κανείς ότι η φραστική καταδίκη της των πολιτικών της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, οι προτάσεις για κατάργηση του παράνομου χρέους ή τα σχέδια νόμου που καταθέτει σωρηδόν και με το αζημίωτο για την κατάργηση της χρηματοδότησης των κομμάτων δεν αποτελούν παρά κινήσεις εντυπωσιασμού εκ του ασφαλούς. Πρόκειται επίσης γιαεπιχειρήματα που έχει αντλήσει από πραγματικά κινήματα της Αριστεράς που έχουν ήδη ενεργοποιηθεί προς αυτή την κατεύθυνση.

Όσο για τα συσσίτια που αναφέρει ο κ. Κασιδιάρης πως εκεί πάνε τα εκατομμύρια της χρηματοδότησης του κόμματός του, είναι πραγματική ύβρης προς κάθε έναν που πραγματικά έχει νοιαστεί για το πλησίον του. Η Χρυσή Αυγή έχει κάνει μετρημένα συσσίτια, τα οποία μάλιστα είχαν ελάχιστη προσέλευση καθότι ο κόσμος αποδοκίμασε τόσο την ίδια όσο και την φιλανθρωπία «μόνο για Έλληνες» που γινόταν πάντα μπροστά στα κανάλια! Απεναντίας, οι Χανιώτες γνωρίζουν πολύ καλά ότι το οργανωμένο σεεθελοντική βάση καθημερινό συσσίτιο της Κοινωνικής Κουζίνας στην πόλη των Χανίων δέχεται καθημερινά την επίθεση της Χρυσής Αυγής όσο και του δημάρχου της πόλης, τον κ. Σκουλάκη. Ένα συσσίτιο το χρόνο για επικοινωνιακούς λόγους, κύριε βουλευτά, δεν συνιστά βοήθεια στον Ελληνικό λαό, ούτε δικαιολογεί τα έξοδα της Χρυσής Αυγής από τα… βρώμικα εκατομμύρια του δημοσίου που δεν τα θέλετε!

Τώρα για τις αναφορές σε ιστορικά πρόσωπα τι να πούμε; Φυσικά, γνωρίζουμε πως τα μέλη των συντηρητικών και ακροδεξιών κομμάτων δεν χαρακτηρίζονται για την πολυμάθειά τους, οπότε ασχολίαστη θα αφήσουμε την αναφορά τους στην ελληνική ιστορία. Ασχολίαστη θα αφήσουμε και την αναφορά στην «πάλαι ποτέ κραταιά ελληνική βιομηχανία» σε μια χώρα που ποτέ δεν γνώρισε βιομηχανική ανάπτυξη. Επίσης ασχολίαστη θα αφήσουμε την αστεία επίκλησή σας στο αγνό θρησκευτικό συναίσθημα του κόσμου λέγοντας ότι «έτσι και περάσεις με σταυρό στο λαιμό μπορεί να χάσεις και τη ζωή σου». Όλοι είδαμε τον βουλευτή της Χ.Α. κ. Παναγιώταρο (γνωστό ως Καιάδα) να απειλεί με ακατανόμαστα χυδαίες εκφράσεις όσους πήγαν να παρακολουθήσουν στο θέατρο ένα έργο που δεν ακολουθούσε το χριστιανικό δόγμα επακριβώς. Ο σκοταδισμός είναι στο αίμα της Χρυσής Αυγής και όχι η Τιμή όπως θέλουν να πείσουν τους οπαδούς τους.

Το ποια είναι πραγματικά η Χρυσή Αυγή όμως μας το είπαν ξεκάθαρα οι ίδιοι σε αυτή τη συγκέντρωση που δεν άφησαν να πλησιάσουμε. Ο Χρήστος Παπάς δεν παρέλειψε να αναφέρει τον «ένδοξο στρατηγό Στυλιανό Παττακό» αναφερόμενος στην 21η Απριλίου και την 7ετία της χούντας ως μια «περίοδος δεν έχει κριθεί ακόμα με δικαιοσύνη» αλλά πάντως «δεν ήτανε κλεφτοκρατία»! Η λαϊκίστικη αυτή φράση έχει σκοπό να βρει και πάλι έρεισμα στο θυμικό των Ελλήνων που, όντας αγανακτισμένοι με τους κλέφτες πολιτικούς, ίσως δεχτούν αβίαστα ότι ο Στ. Παττακός, ταξίαρχος τους ελληνικού στρατού και πραξικοπηματίας «έζησε τα 100 του χρόνια πένητας».

Μα και ο Ηλίας Κασιδιάρης λέει περίπου τα ίδια, ποτισμένα με διάφορα ψέματα. Επιλέγει να εκθειάσει τον επίσης πραξικοπηματία Ιωάννη Μεταξά και στη συνέχεια τον Γεώργιο Παπαδόπουλο: «όταν ο Παπαδόπουλος είπε όχι στους Αμερικάνους για να παράσχει βοήθεια στους Εβραίους κατά τον ισραηλινό πόλεμο του 1973, όταν αρνήθηκε την αμερικανική οικονομική βοήθεια στην Ελλάδα και ξεκίνησε να βγάζει πετρέλαιο στο Β. Αιγαίο, τότε ήρθε το Πολυτεχνείο, ήρθαν όλες αυτές οι ιστορίες και έχασε τη διακυβέρνηση της χώρας και κατέληξε να πεθάνει στη φυλακή». Η αντίσταση των φοιτητών ήταν λοιπόν καθοδηγούμενη για να καταστραφεί η Ελλάδα, και όχι το πραξικόπημα το ίδιο. Εντάξει. Ας δούμε μέχρι που μπορεί να φτάσει η στρέβλωση. Όπως αναφέρει ξανά ο ίδιος στο πρόταγμά του για ανόρθωση της χώρας, «το επόμενο βήμα θα είναι η Ελλάς να εκμεταλλευτεί επιτέλους τον εθνικό της πλούτο, τις πλουτοπαραγωγικές της πηγές οι οποίες είναι δεδομένο ότι υπάρχουν, υπάρχει πετρέλαιο στο Β. Αιγαίο, ξεκίνησε η στρατιωτική κυβέρνηση του Παπαδόπουλου εξορύξεις το 1973 στο κοίτασμα του Κρίνου, γι’ αυτό το λόγο και έπεσε, παρόλα αυτά το συγκεκριμένο κοίτασμα περιορισμένης δυναμικής δίνει ακόμη πετρέλαιο στο ελληνικό δημόσιο». Η αλήθεια φυσικά είναι πολύ διαφορετική: η χούντα του Παπαδόπουλου υπέγραψε στις 23 Δεκεμβρίου 1969 «Σύμβαση για την ΄Ερευνα και Ανάπτυξη Υδρογονανθράκων Υγρής και Αέριας Μορφής στο Θρακικό Πέλαγος». Η Σύμβαση υπεγράφη μεταξύ του Βασιλείου της Ελλάδος και της Oceanic Exploration Company, αμερικάνικη εταιρεία με έδρα το Englewood των Ηνωμένων Πολιτειών!

Η στρέβλωση της αλήθειας είναι η στρατηγική της Χρυσής Αυγής, όπως και όλου του πολιτικού συστήματος που έχει κυβερνήσει αυτή τη χώρα, είτε με εκλογές είτε με πραξικόπημα, και όχι η προάσπιση των ελληνικών συμφερόντων, όπως διατείνεται η οργάνωση. Τα κοιτάσματα πετρελαίου και φυσικού αερίου, για τα οποία πολύς λόγος γίνεται, είναι αμφίβολο αν υπάρχουν, αλλά και αν υπάρχουν ένα είναι βέβαιο: θα τα εκμεταλλευτούν ξένες εταιρείες και ιδιώτες εφοπλιστές, θα καταστρέψουν τον φυσικό μας πλούτο αλλά και την χρόνια επένδυση της χώρας στον τουρισμό. Ενδεχομένως να έχει στο μυαλό του και άλλα σχέδια που ήδη υλοποιούνται με πρόσχημα την κρίση και την εξαγωγή ενέργειας από την Ελλάδα: «Η Ελλάδα μπορεί άμεσα να γίνει η χώρα που θα τροφοδοτεί με ενέργεια ολόκληρη την ΕΕ».

Θα αγνοεί ίσως ο κύριος βουλευτής ότι σε ολόκληρη την Κρήτη έχει ήδη αναπτυχθεί ένα δυναμικό κίνημα ενάντια στη βιομηχανία των Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας που με πρόσχημα την ενεργειακή μας αυτονομία και την εξαγωγή ενέργειας προσπαθούν να ξεπουλήσουν τη δημόσια γη και τα υπόγεια νερά της μεγαλονήσου σε ξένες πολυεθνικές εταιρείες. Θα αγνοεί ίσως ότι οι άνθρωποι της Κρήτης, και της Ελλάδας –και όχι μόνο- προτάσσουν ένα διαφορετικό μοντέλο ζωής που θα σέβεται το περιβάλλον και δεν θα θυσιάζει την υγεία των κατοίκων της, όλων των κατοίκων της, για τις τσέπες λίγων αφεντικών και αργηχών. Ας τον ενημερώσει κάποιος λοιπόν.

Στο τέλος αφήσαμε κάτι πολύ σημαντικό. Δύο βουλευτές, οι Μπαρβαρούσης και Παππάς, ανέφεραν στην ομιλία τους ότι ακούγονται «σχέδια των αμερικανοσιωνιστών για απόσχιση της Κρήτης από την Ελλάδα με δημοψήφισμα μέσα στο 2013». Το γεγονός ότι τέτοια σχέδια δεν έχουν ακουστεί σχεδόν καθόλου στην Κρήτη παρά μόνο περιφερειακά και από περίεργα κέντρα, αλλά και το γεγονός ότι τα μέλη της Χρυσής Αυγής επέλεξαν να κάνουν τέτοια δημόσια αναφορά ουσιαστικά αναδεικνύοντας και αναβαθμίζοντας το θέμα προκαλεί την ανησυχία μας για τυχόν σχέδια της μνημονιακής κυβέρνησης για το νησί. Στην ίδια την Κρήτη δεν υπάρχει ούτε συζήτηση ούτε επιθυμία για κάτι τέτοιο, ειδικά σήμερα, σε μια εποχή που εμφανώς καλλιεργείται το διαίρει και βασίλευε.

Το δόγμα της Χρυσής Αυγής, το «δόγμα του στρατηγικού πάθους» είναι ένα εθνικιστικό δόγμα που σκοπό έχει απλώς να κοιμίσει ξανά τον λαό με τα οράματα περί «Χρυσής Αυγής του ελληνισμού», μια περίοδος που και οι ίδιοι παραδέχονται ότι δεν υπήρξε ποτέ στη σύγχρονη ιστορία μας και που άλλωστε αποτελεί κλασική ρητορεία όλων των εθνικιστικών κινημάτων από τον 18ο αιώνα μέχρι σήμερα. Ο τρόπος που αυτά θέλουν να τα επιβάλουν είναι επίσης φανερός μέσα από τη ρητορική που επέλεξε να προβάλει η ίδια η Χρυσή Αυγή μέσα από το ολιγόλεπτο βίντεο που επέτρεψε να βγει προς τα έξω: «Εκμεταλλευόμαστε βεβαίως ορισμένα προνόμια αυτής της ιδιότητας, έχουμε πάρει οπλοφορία πλέον με άδεια, δεν έχει αυτόφωρο άμα γίνει κανένα επεισόδιο και είμαστε λίγο πιο άνετοι στις κινήσεις μας…».

Οπλοφορούμε πλέον με άδεια είπε ο κ. Κασιδιάρης. Πριν οπλοφορούσατε χωρίς άδεια, σωστά; «Θα είμαστε πιο άνετοι στις κινήσεις μας και δεν θα μας πιάνει αυτόφωρο». Χμ, τι κινήσεις είναι αυτές που θέλουν να είστε άνετοι από το αυτόφωρο κύριε βουλευτά; Εμείς απλώς εδώ να θυμίσουμε στους αναγνώστες μας ότι ο κ. Κασιδιάρης κατηγορείται για συνέργεια σε ληστεία, απρόκλητη επικίνδυνη σωματική βλάβη, παράνομη οπλοφορία και οπλοχρησία αλλά το δικαστήριο εκκρεμεί – τώρα που έχει και την βουλευτική ασυλία… Επίσης κατηγορείται ότι παρείχε το αυτοκίνητο με το οποίο διέφυγαν πέντε άγνωστοι δράστες το 2007 μετά την επίθεσή τους με μαχαίρι σε καθηγητή του Πανεπιστημίου Αθηνών.

Νομίζω πως επί του παρόντος δεν χρειάζεται να αναφέρουμε κάτι άλλο για το θεσμικό παρακράτος που μας επέβαλαν τα κυρίαρχα ΜΜΕ και οι προηγούμενες κυβερνήσεις προκειμένου να φέρουν διχόνοια και φόβο στον λαό που ήδη εξεγείρεται. Επιβάλλεται όμως να κλείσουμε αυτή την ανάλυση επί των ψεμάτων των φασιστών κι εμείς με μία μαντινάδα που ακούγεται πολύ στην Κρήτη εδώ και πολύ καιρό:

Του γκεσταμπίτη το παιδί έγινε γκεσταμπίτης

μ’ αλλάξανέ ντου τ’ όνομα κι έγινε χρυσαυγίτης

Κείμενο που αναρτήθηκε στη σελίδα.

Ουγγαρία: Να καταμετρηθούν οι εβραίοι ζήτησε βουλευτής της ακροδεξιάς!

Ο επικεφαλής του φασιστικού κόμματος Jobbik στην Ουγγαρία, Μάρτον Γένγεσι, ζήτησε από την κυβέρνηση να καταρτίσει κατάλογο με τους Εβραίους που ζουν στη χώρα, «οι οποίοι πραγματικά αποτελούν κίνδυνο για την εθνική ασφάλεια», όπως δήλωσε τη Δευτέρα.

Η δήλωση του Γκιονγκόσι προκάλεσε κύμα αντιδράσεων, με το κόμμα της αντιπολίτευσης αρχικά και το κυβερνών κόμμα του Βίκτορ Ορμπάν έπειτα να την καταδικάζουν ανοικτά ως «εξτρεμιστική, ρατσιστική και αντισημιτική».

Σε δήλωσή του που αναρτήθηκε αργότερα στην ιστοσελίδα του κόμματος, ο Γκιονγκόσι ανέφερε ότι «το Jobbik θεωρεί ότι η αξιολόγηση του κινδύνου εθνικής ασφάλειας είναι σημαντική αποκλειστικά για τους κατόχους διπλής υπηκοότητας», ζητώντας «συγγνώμη από τους εβραίους συμπρατριώτες μας για την αμφίσημη δήλωση».

Υπενθυμίζεται ότι το συγκεκριμένο φασιστικό μόρφωμα στην Ουγγαρία ήταν που απαίτησε πριν από λίγες μέρες στο Δημοτικό Συμβούλιο του ιστορικού χωριού πολιτικών προσφύγων «Μπελογιάννης» να αποσυρθεί το μνημείο που έφτιαξαν οι Έλληνες κάτοικοι του χωριού και είναι αφιερωμένο στους Σοβιετικούς στρατιώτες που έχασαν τη ζωή τους κατά την απελευθέρωση της Ουγγαρίας.

ΠΗΓΗ: Αlterthess

Eπεισόδια στη Χερσόνησο με την επίσκεψη Κασιδιάρη!

Ο βουλευτής της Χρυσής Αυγής Ηλίας Κασιδιάρης απειλεί «Θεούς και Δαίμονες» και υπόσχεται «νεκρούς» ζητώντας από τον επικεφαλής των αστυνομικών δυνάμεων στη Χερσόνησο της Κρήτης να απωθήσει τους διαδηλωτές ενάντια στη Χρυσή Αυγή. 

Εκτός εαυτού ο βουλευτής του Κοινοβουλίου ζητάει από τον Αξιωματικό της ΕΛΑΣ να ανοίξει το φραγμό για να πλησιάσει στην ομάδα των διαδηλωτών που φωνάζει συνθήματα κατά της Χρυσής Αυγής. Ο Ηλίας Κασιδιάρης ακούγεται στο βίντεο (1:36) του cretalive.gr να λέει «Θα τους γα… όλους. Έχεις το λόγο μου θα έχεις νεκρούς»!

Στη συνέχεια απειλεί τους αστυνομικούς με μήνυση «Για παράβαση καθήκοντος» και λέει χαρακτηριστικά: «Έρχονται και σπάνε τα αυτοκίνητα και εσείς κάθεστε και τον π… και εγώ πώς να κάνω εκδήλωση;».

Εκτός από αυτό το απαράδεκτο επεισόδιο με φράσεις που δεν αρμόζουν σε βουλευτή, στη συνέχεια κατά τη διάρκεια της εκδήλωσης της Χρυσής Αυγής, άλλοι βουλευτές του κόμματος, ξεδιπλώνουν τη σημαία σύμβολο των Απριλιανών. Δείτε το βίντεο

Ανακοίνωση από Έλληνο-Αιγυπτιακή Ένωση!

H Έλληνο-Αιγυπτιακή Ένωση στο facebook

Πρόκληση Χρυσής Αυγής ενόψει Πολυτεχνείου!

Γέμισε με αφίσες ενόψει της επετείου του Πολυτεχνείου την Καλαμάτα η Χρυσή Αυγή.

"Όχι στο παραμύθι του Πολυτεχνείου, όχι στους ψεύτικους νεκρούς. -Η γενιά του Πολυτεχνείου - είναι υπεύθυνη για τη δυστυχία μας. Όλοι οι κλέφτες φυλακή!" γράφει η Χρυσή Αυγή στο φυλλάδιο και συνεχίζει:

"Πολυτεχνείο, Ζητούνται νεκροί, Ο ευρών αμοιφθήσεται" γράφει το φυλλάδιο στην πρώτη σελίδα του, στην οποία υπάρχει η φωτογραφία της Μαρίας Δαμανάκη.

Ανάλογες αφίσες θα κυκλοφορήσει η νεοναζιστική οργάνωση και σε άλλες πόλεις της Ελλάδας, ενώ αναμένεται τα μέλη της οργάνωσης να επισκεφτούν και σχολεία.

ΠΗΓΗ: alterthess

Άμεσα εφαρμόζεται η απόφαση περί ιθαγένειας!

Ο Αντώνης Σαμαράς έδωσε εντολή για την άμεση εφαρμογή της απόφασης του Συμβουλίου της Επικρατείας για τις προϋποθέσεις απόκτησης της ελληνικής ιθαγένειας.

Με εντολή του πρωθυπουργού καλούνται ο υπουργός Εσωτερικών, Ευριπίδης Στυλιανίδης, και ο αναπληρωτής υπουργός, Χαράλαμπος Αθανασίου, να δώσουν τις κατάλληλες οδηγίες «για την άμεση εφαρμογή της χθεσινής απόφασης του Συμβουλίου της Επικρατείας ως προς τις προϋποθέσεις απόκτησης της ελληνικής ιθαγένειας, τόσο με την γέννηση του αλλοδαπού στην Ελλάδα όσο και με την πολιτογράφηση, έτσι ώστε να ερευνάται πλέον, μεταξύ άλλων, αν αυτοί έχουν δεσμό με το Ελληνικό Έθνος, όπως το Δικαστήριο συγκεκριμένα απαιτεί». Παράλληλα, εντός επτά ημερών αναμένεται να δοθεί στη δημοσιότητα νομοσχέδιο συμβατό με την εν λόγω απόφαση.

Σημειώνεται πως με σχεδόν ομόφωνη απόφασή της, η Ολομέλεια του ΣτΕ έκρινε την Τρίτη αντισυνταγματικές τις διατάξεις του νόμου Ραγκούση για το δικαίωμα εκλέγειν και εκλέγεσθαι σε αλλοδαπούς υπηκόους τρίτων χωρών που διαμένουν στην Ελλάδα και τη χορήγηση της ελληνικής ιθαγένειας.

\

ΠΗΓΗ: ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ

Τα φωνήεντα, οι εθνοφύλακές τους και ο ρατσισμός!

Το «Γλωσσικό ζήτημα» ταλάνισε τη χώρα και το λαό μας από συστάσεως του ελληνικού κράτους (μετά την επιτυχή έκβαση της Επανάστασης του 1821).

Ο 19ος αιώνας- παρότι ο λαός μας μιλάει τη «δική» του γλώσσα, τη δημοτική με τις διάφορες εκφάνσεις της, και ο εθνικός μας ποιητής, ο Διονύσιος Σολωμός, μιλάει και γράφει στη γλώσσα του λαού- είναι, ως προς το ζήτημα της “ορθής” για την εκπαίδευση γλώσσας, ο αιώνας των αρχαϊστών και της αττικίζουσας. Προς το τέλος του αιώνα αυτού επικρατεί η λύση της καθαρεύουσας, οπότε η σφοδρή γλωσσική διαμάχη που ξεσπά διεξάγεται, για πολλές δεκαετίες, στον 20ο αιώνα πλέον, μεταξύ των “καθαρευουσιάνων” και των “δημοτικιστών”.

Ο 20ος αιώνας μπήκε με τη διαμάχη για το «Γλωσσικό ζήτημα» σε έξαρση, με σφοδρές αντιπαραθέσεις μεταξύ “καθαρευουσιάνων” και “δημοτικιστών”, τέτοιες που σήμερα μοιάζουν απίστευτες.

Ας θυμηθούμε τις κυριότερες:

-1901, Νοέμβριος, τα Ευαγγελικά ή Ευαγγελιακά: Ο Αλέξανδρος Πάλλης αρχίζει να δημοσιεύει σε συνέχειες στην εφημερίδα Ακρόπολη τη μετάφραση των Ευαγγελίων στη δημοτική. Εκστρατεία του Τύπου, καθηγητών του πανεπιστημίου, με επικεφαλής το Μιστριώτη, και δυνάμεων της Εκκλησίας ξεσηκώνουν τους φοιτητές αλλά και «λαϊκές μάζες», που ζητούν ν’ απαγορευτεί η δημοσίευση και να αφοριστούν οι υπαίτιοι.

Δεκαήμερες ταραχές και αιματηρές συγκρούσεις με το στρατό αφήνουν 11 νεκρούς, οδηγούν σε παραίτηση της κυβέρνησης Θεοτόκη και παύση του μητροπολίτη Προκοπίου ο οποίος είχε ταχθεί υπέρ της μεταγλώττισης. Σε συλλαλητήριο στους στύλους του Ολυμπίου Διός καίγονται αντίτυπα με τη μετάφραση των Ευαγγελίων.

-1903, Νοέμβριος, τα Ορεστειακά: Στο Βασιλικό Θέατρο παίζεται η Ορέστεια σε μετάφραση του Γ. Σωτηριάδη, σε γλώσσα η οποία πλησιάζει προς τη δημοτική. Ο Μιστριώτης και πάλι, που επιμένει πως η διδασκαλία του αρχαίου δράματος πρέπει να γίνεται στη γλώσσα του πρωτοτύπου υποκινεί ταραχές. Γίνεται συλλαλητήριο, με αίτημα να ματαιωθεί η παράσταση, και σε συμπλοκή με το στρατό 3 πολίτες πέφτουν νεκροί και 7 τραυματίζονται.

-«Η δίκη των τόνων», 1942: Έτος 1942, μαύρα χρόνια της Κατοχής, και η συνεισφορά του “Αθήνησι Πανεπιστημίου”, με επικεφαλής τον Ν. Εξαρχόπουλο, στον εθνικό αγώνα κατά των γερμανών κατακτητών είναι η δίωξη του πανεπιστημιακού δασκάλου, Ι. Θ. Κακριδή, επειδή τύπωσε βιβλίο του με μονοτονικό και δίδασκε τις “αντεθνικές ιδέες του”!

Αυτό κι αν ήταν διχασμός, με σαφώς περιγεγραμμένα τα στρατόπεδα. Οι κατηγορίες προς τους δημοτικιστές, ήδη από τα Ευαγγελικά, ήταν σταθερές και επαναλαμβανόμενες: στρεβλωτές της εθνικής γλώσσας, προδότες που παραχωρούν τη χώρα στο σλαβισμό, ανατροπείς της κοινωνίας, υπονομευτές του εθνικού φρονήματος.

Παράλληλα πρέπει να θυμηθούμε την κυριαρχία και τη βίαιη επιβολή της καθαρεύουσας, την απρόσιτη και συχνότατα-ή για πολλούς, παντελώς- ακατάληπτη γλώσσα της εξουσίας, του Τύπου και των σχολικών βιβλίων, ότι χρειάζονταν μεταφραστής για ένα τρέχον υπηρεσιακό κείμενο και ειδικός αιτησιογράφος στους διαδρόμους των δημόσιων υπηρεσιών!

Και μακροημέρευσε η, ακατάληπτη απ’ τους πολλούς, καθαρεύουσα, προστατευμένη από το σύνταγμα και από νομοθετικές ρυθμίσεις, προστατευμένη απ’ όλες τις εξουσίες, και τις τέσσερις, κάποτε και από ευρύτερες λαϊκές δυνάμεις. Ο αγώνας όμως για την επικράτηση της δημοτικής υπήρξε συνεχής. Ώσπου το 1976 αναγνωρίστηκε πλέον επισήμως από την κυβέρνηση Καραμανλή με υπουργό παιδείας τον Γ. Ράλλη, και έκτοτε διδάσκεται σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης.

Μετά την καθιέρωση της δημοτικής η αντιπαράθεση περιορίστηκε μεταξύ των υπερασπιστών του «πολυτονικού» κι αυτών του «μονοτονικού». Ώσπου το 1982, από την κυβέρνηση Α. Παπανδρέου με υπουργό παιδείας το Λευτέρη Βερυβάκη, λύεται κι αυτή η διαμάχη με την επίσημη καθιέρωση του “μονοτονικού”.

(σημείωση: επειδή πολλοί θεωρούν εσφαλμένα ότι οι αρχαίοι Έλληνες χρησιμοποιούσαν τους τόνους και τα πνεύματα στη γραφή τους, πρέπει να υπενθυμίσω ότι αυτοί έγραφαν μεκεφαλαιογράμματη γραφή χωρίς τόνους και πνεύματα.

Ως γνωστόν, τους τόνους και τα πνεύματα τα εισήγαγαν οι Αλεξανδρινοί γραμματικοί, με πρώτο τον Βυζάντιο το 200 π. Χ. και, τέσσερις αιώνες αργότερα, με τον Ηρωδιανό, όταν πια είχε χαθεί η προσωδία και επιπλέον έπρεπε να διευκολυνθεί η μελέτη των αρχαιοελληνικών κειμένων από Ρωμαίους, Αιγυπτίους και λοιπούς «ελληνιστάριους», όπως τους αποκαλούσαν χωρίς καμιά καταφρονητική πρόθεση.)

«Ο πόλεμος- καρικατούρα των φωνηέντων»

Όλα τα παραπάνω που ταλάνισαν και δίχασαν την χώρα για πάνω από έναν αιώνα περίπου, εδράζονταν σε μια πραγματική γλωσσική διαμάχη (εμπόλεμη, αφού ακόμα και νεκρούς είχαμε), με σαφείς ιδεολογικές και πολιτικές προεκτάσεις ανάμεσα στους καθαρευουσιάνους και στους δημοτικιστές.

Αντίθετα ο «πόλεμος των φωνηέντων» που κήρυξαν αυτές τις μέρες οι διάφοροι «γνωστοί- άγνωστοι» υπερεθνικιστές γλωσσαμύντορες, που βλέπουν παντού εχθρούς, εσωτερικούς και εξωτερικούς, οι οποίοι βάλθηκαν να μας αφελληνίσουν και ν’ αφανίσουν τη γλώσσα μας, αυτή τη φορά με την (τάχα μου) «κατάργηση των φωνηέντων» από το νέο βιβλίο της Γραμματικής της Ε’ και ΣΤ’ τάξης του δημοτικού, είναι ένας «πόλεμος» για «ένα πουκάμισο αδειανό», ένας «πόλεμος= καρικατούρα» (γελοιογραφία)!

Ένας «πόλεμος- καρικατούρα», γιατί η διδασκαλία των φθόγγων και των γραμμάτων, και με το νέο βιβλίο της Γραμματικής, συνεχίζει να γίνεται, όπως για δεκαετίες γνωρίζουμε εμείς οι εκπαιδευτικοί. Η διδακτέα ύλη δεν αλλάζει, κανένα φωνήεν δεν καταργείται, το μόνο που αλλάζει είναι η μέθοδος διδασκαλίας και η εικονογράφηση του νέου βιβλίου.

Κι όμως, οι «συνήθεις ύποπτοι» του επικίνδυνου «υπερεθνικισμού» και του ανόητου «γλωσσαμυντορισμού» επιμένουν απτόητοι, παρά το γνωστό κείμενο των 140 γλωσσολόγων (συν του Μπαμπινιώτη) και τις διευκρινίσεις της συγγραφικής ομάδας του νέου βιβλίου, στον πόλεμο- καρικατούρα:

«Τώρα λοιπόν μας κλέβουν τα ιερά μας φωνήεντα. Αυτό κατανόησε μια δασκάλα, ανίκανη να δει τη διαφορά ανάμεσα στους ήχους και τα γράμματα, παρότι τη διδάχτηκε. Αυτό διαλαλούν τα μπλογκ του αγριολαϊκισμού και οι εφημερίδες του εθνικόφρονος κιτρινισμού. Αυτό διακηρύσσουν οι εκπομπές όσων δημοσιογράφων έχουν μόνο τους εφόδιο την παντογνωσία τους. Αυτό βροντοφωνάζει ο φιλολογών Βύρων Πολύδωρας, που κατέθεσε ερώτηση στη Βουλή…

Δεν το πιστεύουν βέβαια αυτό 140 γλωσσολόγοι, που, έντρομοι από την καταιγίδα της αγράμματης εθνικοφροσύνης, δημοσιοποίησαν σχετικό κείμενο. Για να θυμίσουν (εις μάτην φοβάμαι) όσα αποτελούν κοινό επιστημονικό κτήμα χρόνια τώρα: ότι άλλο η γραφή κι άλλο η φωνή, ότι τα φωνήεντα της Αρχαίας είναι εφτά, της δε Νέας πέντε, αφού χάθηκε η προσωδία. Εχουν δίκιο οι γλωσσολόγοι μας. «Ευτράπελα» είναι όλα τούτα, καταγέλαστα. Αλλού όμως. Οχι εδώ. Οχι στη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας…»!

(Το παραπάνω απόσπασμα από το άρθρο του Παντελή Μπουκάλα στην Καθημερινή, 17-7-’12).

Πηγή: Λόγος Παράταιρος

Παρακάτω παραθέτουμε ένα κείμενο των γλωσσολόγων Δ. Αλεξοπούλου (ερευνήτρια στο τμήμα Θεωρητικής και Εφαρμοσμένης Γλωσσολογίας του πανεπιστημίου του Καίμπριτζ, Αγγλία) και Γ. Τσούλα (Αναπληρωτής Καθηγητής στο Τμήμα Γλώσσας και Γλωσσολογικής Επιστήμης του πανεπιστημίου του York, Αγγλία).

Τα φωνήεντα, οι εθνοφύλακές τους και ο ρατσισμός

Προφανώς το καίριο ερώτημα δεν είναι πόσα φωνήεντα έχουν τα ελληνικά αλλά γιατί στα μέσα μιας βαθειάς κοινωνικής κρίσης με άνοδο πρωτοφανούς και πλέον βίαιου ρατσισμού στον τόπο μας ο κ.Πολύδωρας, παραποιώντας το επίμαχο εγχειρίδιο και αγνοώντας την επιστημονική κοινότητα, αυτοκηρύσσεται εθνοφύλακας των φωνηέντων και καλεί «συνέλληνες» να κυρήξουν πόλεμο στους «ανθέλληνες».

Ας ξεκινήσουμε από τα γλωσσολογικά. Οι περισσότερες γλώσσες με παράδοση γραπτού λόγου παρουσιάζουν αναντιστοιχία στους ήχους του προφορικού λόγου και την αποτύπωσή τους στο γραπτό. Ακούστε το "άδεια" στο "τα μπουκάλια είναι άδεια" και "πότε θα πάρεις άδεια φέτος το καλοκαίρι"; Η ακούστε το "αστέρια"---ο ήχος μετά το "ρ" δεν έιναι "ι". Οι φωνολόγοι έχουν σύμβολα ειδικά για να σημειώνουν αυτούς τους διαφορετικούς ήχους. Επίσης έχουν και εργαλεία (δανεισμένα από την ακουστική) που αναλύουν το ακουστικό σήμα (συχνότητες στο φασματογράφημα) και δείχνουν ότι οι δυο εκδοχές του «άδεια» παραπάνω αντιστοιχούν σε διαφορές στο σήμα. Δηλαδή την «άδεια=διακοπές» και τα «άδεια=μη γεμάτα» δεν τα ακούμε μόνο διαφορετικά αλλά τα λέμε κιόλας. Το βασικό είναι ότι ο γραπτός λόγος πάντα προσεγγίζει τους ήχους του προφορικού, δεν τους κωδικοποιεί 1-προς-1. Και για να πάμε και στα φωνήεντα, για κάποιους ήχους όπως το "α" υπάρχει 1-προς-1 αντιστοιχία, ενώ για ήχους όπως το "ι" είναι 1-προς-μια αράδα. Γι αυτό και τα παιδιά (και οι μεγάλοι) κάνουν ορθογραφικά λάθη με την αράδα του "ι" κι όχι με το "α". Και γι αυτό ένας τροχονόμος πριν από χρόνια έγραψε σε κλήση φίλου "Αστέργια Βουλιαγμένης"--ο άνθρωπος μια χαρά ένστικτο είχε και για τη γλώσσα που μιλάει και για τη γραφή της, απλά του ξέφυγε προς στιγμή ότι πολύ συχνά άλλα λέμε και άλλα γράφουμε. Αυτές οι αναντιστοιχίες είναι γνωστές από την εποχή του Τριανταφυλλίδη. Το καινούργιο βιβλίο παρουσιάζει το σύστημα των ήχων της γλώσσας μας και εξηγεί πως αποδίδονται από τα σύμβολα του γραπτού λόγου επισημαίνοντας τις αναντιστοιχίες. Γιατί υπάρχουν αυτές οι αναντιστοιχίες; Σε κάποια προηγούμενη φάση της γλώσσας πράγματι το "η" και το "ι" ήταν διαφορετικοί ήχοι. Η γλώσσα ως ζωντανό εργαλείο εξελίσσεται, κάποιοι ήχοι άλλαξαν και ο γραπτός λόγος αντικατροπτίζει μια προηγούμενη φάση. Ακόμα και να γινόταν απλοποίηση σήμερα της γραφής και στοίχιση με τον προφορικό λόγο, μετά από κάποιες γεννιές πάλι θα εμφανιζόταν αναντιστοιχία. Γιατί αυτή είναι η φυσική πορεία και εξέλιξη οποιασδήποτε ανθρώπινης γλώσσας καθώς περνάει από γεννιά σε γεννιά.

Είναι προφανές ότι τον ήχο «ι» στα «αστέρια, μάτια κλπ...» δεν το κατάργησαν οι γλωσσολόγοι. Δεν είναι αυτή η δουλειά μας. Και να το «καταργούσαμε», δε θα μας έβγαινε. Η ιστορία της καθαρεύουσας δείχνει πόσο καταδικασμένες είναι τέτοιες εκ των άνωθεν παρεμβάσεις σε μια ζωντανή γλώσσα. Ούτε η δουλειά μας είναι να αποφασίσουμε ή να επιβάλλουμε απλοποίηση της γραφής για να αποτυπώνει πιο άμεσα τον προφορικό λόγο. Αυτή είναι μια απόφαση της κοινωνίας (και γι αυτό το επίμαχο εγχειρίδιο ΔΕΝ προτείνει «φωνητική γραφή»). Δουλειά μας είναι να περιγράφουμε τα βασικά δομικά χαρακτηριστικά των ελληνικών, στην προκειμένη περίπτωση του συστήματος των ήχων της, και την μετάλλαξή τους μέσα από τη χρήση τους από γεννιά σε γεννιά.

Και εδώ είναι το πρώτο μεγάλο ζήτημα με τον τρόπο που εξελίχτηκε όλη αυτή η (μη) συζήτηση με αποκορύφωμα την ερώτηση του κ.Πολύδωρα στη βουλή---η ελληνική γλώσσα αντιμετωπίζεται ως ένα εθνικό κειμήλιο που πρέπει να διασωθεί ακέραιο και ανέπαφο με απόλυτη άρνηση του ότι είναι ένα ζωντανό εργαλείο των ομιλητών της που εξελίσσεται από γεννιά σε γεννιά. 

Ενα επικίνδυνο στοιχείο αυτής της προσέγγισης είναι η ιδέα της «μοναδικότητας» των ελληνικών φωνηέντων και του υποτιθέμενου ρόλου τους ως πυρήνα της σκέψης και της διανόησής (που εμμέσως παραπέμπει και στην ανωτερώτητα και των φωνηέντων μας και της σκέψης και της διανόησής μας). Προφανώς και η γλώσσα είναι καίρια για τη σκέψη και τη διανόησή μας. Ομως τα ελληνικά, ως ανθρώπινη γλώσσα, έχει δομικά χαρακτηριστικά παρόμοια με πάρα πολλές άλλες ανθρώπινες γλώσσες. Για παράδειγμα, ο Παγκόσμιος Ατλαντας Γλωσσικών δομών (the World Atlas of Language Structures http://wals.info/feature) μας λέει ότι το σύστημα των πέντε φωνηέντων (ήχων) που έχουν τα ελληνικά είναι το πιό συνχό στις γλώσσες του κόσμου, για την ακρίβεια 288 από τις 564 γλώσσες του Ατλαντα, έχουν σύστημα με πέντε ή έξι φωνήεντα (http://wals.info/feature/2A), γλώσσες απ’όλες τις γωνιές της γης. Ενα από τα πιο συναρπαστικά ερώτηματα για τη σύγχρονη γλωσσολογία είναι όχι μόνο να καταγράψει την απίστευτη ποικιλία των ανθρώπινων γλωσσών αλλά και να εξηγήσει τα κοινά δομικά χαρακτηριστικά τους. Γιατί λοιπόν τόσα κοινά χαρακτηριστικά στις γλώσσες; Πολύ απλά, γιατί όλοι οι άνθρωποι έχουμε τα ίδια φωνητικά όργανα (λάρυγγας, γλώσσα), τα ίδια ακουστικά όργανα (αυτιά) και τις ίδιες γνωστικές λειτουργίες. Μέσα σ’αυτό το πλαίσιο, η ελληνική γλώσσα αντλεί από ένα συγκερκιμένο ρεπερτόριο δομών βάζοντας τις δικές της παραλλαγές. Δεν υπάρχουν επομένως “μοναδικά” ελληνικά φωνήεντα ούτε αξιακές ιεραρχίες γλωσσών. Αυτό που αντιλαμβανόμαστε ως “πλούτο” π.χ των ελληνικών, γιαπωνέζικων ή των ισπανικών, δεν έχει να κάνει με τον αριθμό ή την ιδιαιτερότητα των φωνηέντων τους αλλά με τις ιδέες, τις ιστορίες, τις έννοιες που δημιούργησαν οι ομιλητές αυτών των γλωσσών, μέσα απο τους αιώνες της ιστορίας τους και του πολιτισμού τους. Φυσικά και η γλώσσα μας έχει πλούτο, αλλά το να συνδένουμε κάποια βασικά χαρακτηριστικά του φωνολογικού συστήματος της γλώσσας μας, τα οποία τα έχει απλά και μόνο επειδή είναι ανθρώπινη γλώσσα με κάποια "μοναδικότητα" και "ελληνικότητα" δεν είναι απλά αβάσιμη, αλλά και επικίνδυνα εθνικιστική προσέγγιση. 

Μαζί με την αγωνία για τα φωνήεντα, εκφράζεται από πολλούς σχολιαστές και μια γενική αγωνία για την κατάσταση της γλώσσας μας που μπορεί να συνοψιστεί ως «τ’αφήσαμε όλα χύμα κι ο καθένας λέει ό,τι θέλει». Ας πιάσουμε το δεύτερο. Πολύ απλά, αν ο καθένας έλεγε ό,τι ήθελε, δε θα μπορούσαμε να συννενοηθούμε. Δε λέει ο καθένας ό,τι θέλει. Και η σύγχρονη γλωσσολογία το έχει καταδείξει αυτό και με πληθώρα πειραματικών δεδομένων. Οποιον Ελληνα και να βάλεις στο εργαστήριο της φωνητικής θα πει τα δυο «άδεια» και τα «αστέρια» με τον ίδιο τρόπο (προφανώς και υπάρχει διαφοροποίηση από ομιλητή σε ομιλητή, αλλά οι κατηγορίες είναι οι ίδιες). Επίσης, πειραματικές μελέτες που στηρίζονται σε ψυχολογικές μεθόδους δείχνουν συμφωνία για το τί θεωρούμε αποδεκτό ως δομή, τί παράγουμε σε πειραματικές συνθήκες κοκ. Δεν λέει ο καθένας ό,τι θέλει, ούτε ακούει ο καθένας ό,τι θέλει. Ας πάμε στο «τα έχουμε αφήσει όλα χύμα». Η μόνη ερμηνεία που μπορούμε να δώσουμε σε αυτό είναι ότι ως κοινωνία (ελπίζουμε ότι) έχουμε αποδεχτεί ότι μια ζωντανή γλώσσα εξελίσσεται μονίμως το οποίο σημαίνει διαφοροποίηση κάποιων δομικών στοιχείων και εμφάνιση νεωτερισμών. Μια ζωντανή γλώσσα που μιλιέται από κάποια εκατομύρια είναι φυσικό να αναπτύξει «κοινωνιο-διαλέκτους» που εκφράζουν επιμέρους κοινωνικές ομάδες. Ας θυμηθούμε το «πάμε πλατεία;» όπου αυτό που ξενίζει είναι ότι δεν υπάρχει το εμπρόθετο «στο» και πώς ο Λαζόπουλος το είχε χρησιμοποιήσει ως μέρος της περιγραφής του της νεολαίας. Προφανώς η πρόθεση «σε» δεν είχε εξαφανιστεί από τα ελληνικά όσων έλεγαν «πάμε πλατεία;». Φυσικό είναι αυτές οι διαφορές να ξενίζουν, αλλά η μόνη ερμηνεία στο «τα έχουμε αφήσει όλα χύμα» είναι ότι έχουμε επιτρέψει να αναπτυχθούν αυτές οι κοινωνιο-διάλεκτοι και επίσης δεν πατάσσουμε με αυταρχικό τρόπο τη φυσική αλλαγή κάποιων στοιχείων από γεννιά σε γεννιά. Ευτυχώς! Η γλώσσα μας μόνο να κερδίσει έχει απ’αυτή την ποικιλία!

Μια άλλη πλευρά της προσέγγισης του κ.Πολύδωρα είναι η κινδυνολογία ότι «χάνουμε» κάτι από τη γλώσσα μας (μαζί βέβαια με όλο το κλίμα του του ότι γίνεται επίθεση στην ελληνική γλώσσα---για το σύνδρομο περί επίθεσης στη γλώσσα μας μια εξαιρετική ανάλυση από το Φοίβο Παναγιωτίδη http://epanagiotidis.blogspot.gr/2007/06/blog-post.html.) Στη μακρόχρονη πορεία της γλώσσας μας, όχι μόνο οι ήχοι της αλλά και άλλα χαρακτηριστικά της έχουν αλλάξει (π.χ. τα νέα ελληνικά δεν έχουν απαρέμφατα όπως τα αρχαία). Ομως ούτε στο Ρίτσο και το Σεφέρη και τον Ελύτη λείψανε τα "χαμένα" απαρέμφατα ή φωνήεντα ή η δοτική πτώση, ούτε στον Ομηρο στοιχεία της γλώσσας που εμφανίστηκαν πχ. στην ελληνιστική εποχή. Κι αυτό γιατί κάθε ανθρώπινη γλώσσα μεταλλάσσεται ως σύστημα, ό,τι «χάνεται» «αντικαθίσταται» από κάποιο άλλο δομικό χαρακτηριστικό έτσι ώστε ποτέ δέν έχουν λείψει από ομιλητή ήχοι ή δομές αν έχει κάτι να πει. Με άλλα λόγια η έννοια του "χάνουμε" φωνήεντα και κατά συνέπεια δυνατότητες έκφρασης με συνέπειες για τη νόησή μας δε στέκει. 

Πότε λοιπόν χάνεται ή κινδυνεύει μια γλώσσα? Οταν χάνονται οι ομιλητές της ή σταματούν να τη μιλούν. Κάπως έτσι χάθηκαν πολλές διάλεκτοι ή «ντοπιολαλιές» της ελληνικής, όταν οι ομιλητές τους μετανάστευσαν στα αστικά κέντρα της χώρας μας και υιοθέτησαν τη γλώσσα των αστικών κέντρων για να βρουν δουλειά και να προχωρήσουν. Γλώσσες χάνονται όταν μειονότητες καταπιέζονται και στερούνται το δικαίωμα στη γλώσσα τους. Οταν ο μετανάστης γονιός δε μιλάει τη γλώσσα του στο παιδί του γιατί φοβάται ότι δε θα τα πάει καλά στο σχολείο ή γιατί του το έχει «συστήσει» ο δάσκαλος.

Ας επιστρέψουμε λοιπόν στο αρχικό ερώτημα. Γιατί ο κ. Πολύδωρας καλεί «συνέλληνες» να εξεγερθούν εναντίον των «ανθελλήνων» και να σώσουν τα φωνήεντα; Αφού δεν απειλούνται τα φωνήεντα, ποιός απειλείται και τελικά ποιός είναι η απειλή; Η απειλή δεν είναι άλλη από τον τυφλό εθνικισμό που πρεσβεύει η στάση του κ. Πολύδωρα, που πάει χέρι χέρι με τον ανερχόμενο ρατσισμό στον τόπο μας. Δε χρειάζεται και πολλή φαντασία για να δει κανείς τις επιπτώσεις αυτής της εθνικιστικής προσέγγισης της γλώσσας για τις γλώσσες των μεταναστών, το δικαίωμά τους να μάθουν στα παιδιά τους τη μητρική τους γλώσσα και το δικαίωμα των παιδιών τους, μαζί με τα ελληνικά, να μάθουν τη γλώσσα των γονιών τους και μέσα από απ’αυτή την ιστορία και παράδοση των οικογενειών τους. Η γλωσσολογία έχει μόνο μια απάντηση. Δεν υπάρχουν ανώτερες και κατώτερες γλώσσες κι όσο μιλιούνται ελεύθερα δεν απειλούνται ούτε τα φωνήεντά τους ούτε η επιβίωσή τους. Το ερώτημα είναι ανοιχτό για την ελληνική κοινωνία, αν και κατα πόσο θα καταφέρει να παραγκωνίσει τις εθνικιστικές προσεγγίσεις στη γλώσσα μας και την παρεπόμενη κινδυνολογία και να τιμήσει τις γλώσσες όσων ζουν στον τόπο μας, εξασφαλίζοντας το δικαίωμα όλων να κρατήσουν ζωντανή τη γλώσσα τους. 

Δώρα Αλεξοπούλου και Γιώργος Τσούλας

Πηγή: LEFT.gr

Συνδικάτο Οικοδόμων- Τα νταηλίκια της Χρυσής Αυγής δεν περνάνε εδώ!

Με αφορμή πρόσφατο περιστατικό σε γιαπί της Καλλιθέας, το οποίο «επισκέφτηκαν» χρυσαυγίτες απειλώντας τους μετανάστες εργάτες και εκβιάζοντας τον υπεργολάβο να προσλάβει στη θέση τους Έλληνες με χαμηλότερο (!) μεροκάματο, το ΣΥΝΔΙΚΑΤΟ ΟΙΚΟΔΟΜΩΝ ΑΘΗΝΑΣ μας έστειλε το παρακάτω δελτίο τύπου:

"ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ 2/11/2012

Λάθος πόρτα χτύπησαν τα φασιστοειδή της Χρυσής Αυγής που προσπάθησαν «νταβατζιλίδικα» να πλασάρουν φτηνούς εργάτες σε υπεργολάβο σε οικοδομή στην Καλλιθέα. Προειδοποιούμε τους νοσταλγούς του Χίτλερ και του ναζισμού να μην ξαναεπιχειρήσουν να απειλήσουν κανέναν οικοδόμο, γιατί θα βρουν απέναντί τους το ΣΥΝΔΙΚΑΤΟ και όλους τους οικοδόμους, έλληνες και μετανάστες.

Τα νταηλίκια τους δεν περνάνε εδώ.

Να το βάλουν καλά στο μυαλό τους. Αν δεν γνωρίζουν, λόγω περιορισμένης αντίληψης και εμπειρίας, τι σημαίνει ΣΥΝΔΙΚΑΤΟ ΟΙΚΟΔΟΜΩΝ ΑΘΗΝΑΣ, τότε καλά θα κάνουν να ρωτήσουν κανένα παλιότερο από το σινάφι τους ή ακόμα καλύτερα να ρωτήσουν τα αφεντικά τους. Αυτοί θα τους πουν στα σίγουρα πώς λύνουν τα ζητήματα οι οικοδόμοι με μπροστάρη το ταξικό τους ΣΥΝΔΙΚΑΤΟ.

Δεν θα επιτρέψουμε σε κανέναν φασίστα, σε κανένα μηχανισμό του συστήματος να χύσει το δηλητήριο του ρατσισμού μέσα στους εργάτες για να αθωώσει το καπιταλιστικό σύστημα.

Αυτό το σάπιο σύστημα γεννά και πολλαπλασιάζει τα προβλήματα της εργατικής τάξης με στόχο να διαφυλάξει και να διευρύνει την κερδοφορία των βιομηχάνων, των εφοπλιστών, των τραπεζιτών, των μεγαλοκατασκευαστών.

Αυτό το σύστημα υπηρετούν και οι φασίστες.

Γι’ αυτό, το εργατικό κίνημα θα σκορπίσει και αυτούς, μαζί με τους άλλους κολαούζους του συστήματος."

ΠΗΓΗ: ΣΥΝΔΙΚΑΤΟ ΟΙΚΟΔΟΜΩΝ ΑΘΗΝΑΣ

Χρυσή Αυγή και Ίντερνετ!

Είναι απολύτως σίγουρο: Μόλις εμφανιστεί στο διαδίκτυο, ένα κείμενο που θίγει τη Χρυσή Αυγή, αμέσως, σε χρόνο μηδέν, θα εμφανιστεί ένα σχόλιο υπεράσπισής της.

Δεν έχει σημασία φυσικά η υπογραφή, ούτε η γλώσσα, ούτε καν η ορθογραφία, γιατί αυτά (αν και κατά κανόνα είναι επιπέδου αγράμματου χιμπατζή), ποικίλουν ανάλογα με τη νοημοσύνη και την εκπαίδευση του εκάστοτε εντεταλμένου σχολιαστή.

Όμως υπάρχει κάτι σε αυτά τα χρυσαυγίτικα σχόλια, που αποτελεί ιερό κανόνα. Πρόκειται για την τεχνική της μπάλας στην εξέδρα:

Για παράδειγμα, αν το κείμενο αυτό τελείωνε εδώ, ο πρώτος χρυσαυγίτης θα σχολιάσει, κάτι τέτοιο: «Όσο για τους αγράμματους χιμπατζήδες που αναφέρετε, να χαίρστε τους γραμματισμένους «δημοκρατικούς» χιμπατζήδες που κατάκλεψαν κτλ …;»

Άλλο ένα παράδειγμα; Αποκαλεί χθές ο Προκόπης Δούκας στο κείμενο με τίτλο «Στη χώρα της βεβαιότητας», τη Χρυσή Αυγή «φασιστικό μόρφωμα», και μάλιστα σε ένα κείμενο που ούτε καν έχει σαν κεντρικό θέμα αυτούς. Καμμία έκπληξη. Όπως είναι αναμενόμενο, στο πρώτο σχόλιο από κάτω, αναφέρεται επί λέξει: «Όσο για το “φασιστικό μόρφωμα” τί να πώ ; Να χαίρεστε τα “δημοκρατικά μορφώματα” που φιλοξενείτε κατά καιρούς στις εκπομπές σας και μας έχουν κατακλέψει …;».

Παρόμοια επιχειρηματόλογία (λέμε τώρα) μπορεί να εμφανιστεί σε πολλές εκδοχές, αλλά κατά κανόνα εξελίσσεται πάντα κάπως έτσι:

« …; Όσο για το (εδώ μπαίνει ο χαρακτηρισμός που επιφύλλαξε για τη Χρυσή Αυγή ο αρθρογράφος), να χαίρεστε το «δημοκρατικό» (εδώ ο σχολιαστής επαναλαμβάνει τον χαρακτηρισμό που επιφύλλαξε για την Χρυσή Αυγή ο αρθογράφος, αλλά προηγουμένως μπαίνει η λέξη «δημοκρατικό» σε εισαγωγικά) που κατάκλεψε τη χώρα κτλ …;»

Ενίοτε, σε προσωπικούς χαρακτηρισμούς, επιτρέπεται η παραλλαγή του τύπου « …;πάντως οι φασίστες που λέτε, δεν είναι προδότες και δοσίλογοι …;»

Η επιμονή και η συχνότητα με την οποία επαναλαμβάνονται παρόμοιες «παρεμβάσεις», δεν αφήνουν καμμία αμφιβολία ότι πρόκειται για κεντρική γραμμή.

Οι Χρυσαυγιτειδείς μορφές ζωής (ναι, ξέρω, «να χαίρομαι τις «δημοκρατικές» μορφές ζωής που μας έχουν κατακλέψει και πάντως αυτοί δεν είναι προδότες κτλ …;»), βρίσκουν πάντοτε φιλόξενο πεδίο κάτω από τα άρθρα, στα σχόλια. Και επιχειρούν μια απλή και μάλλον αποτελεσματική πλύση εγκεφάλου. Πώς; Μα είναι απλό: Ύπουλα και μεθοδικά, με επιμονή κολλημένου γραμμοφώνου συνδέουν τη λέξη (και την έννοια) «δημοκρατία» με την λέξη (και την ένοια) «κλοπή». Όπου βρουν το φιλόξενο πεδίο ανοιχτό, θα κολλήσουν ένα τέτοιο σχόλιο ξέροντας ότι όλο και κάποιοι θα το διαβάσουν. Άρα το «Δημοκρατία = Κλοπή» μπαίνει στην ατζέντα. Γίνεται συζητήσιμο.

Με την παραπάνω τεχνική, το θέμα οποιοδήποτε άρθρου, περνάει εντέχνως σε δεύτερη μοίρα. Η «μπάλα» πάει στην κερκίδα και όλοι συζητάνε και υπερασπίζονται τη δημοκρατία. Μόνο που αυτή ακριβώς είναι η παγίδα. Διότι όταν αρχίζεις να υπερασπίζεσαι το αυτονόητο (δηλαδή τη Δημοκρατία), είναι σα να παραδέχεσαι ότι πλέον δεν είναι αυτονόητο. Και επιπλέον πάντα (μα πάντα ..., μια συζήτηση διεξάγεται αναγκαστικά στο επίπεδο του κατώτερου συνομιλητή. Πράγμα που με τους χρυσαυγίτες (δηλαδή τη μορφή ζωής που βάζει το 5χρονο παιδί του να χαιρετάει ναζιστικά και ανεβάζει τη φωτογραφία στο facebook), κάνει κάθε λογικό επιχείρημα, απλώς μάταιο.

Προφανώς, πρόκειται για μια ακόμα παραλλαγή του γνωστού «Γκαιμπελικού» κανόνα της επικοινωνίας, που λέει ότι όσο πιο παράλογο είναι ένα επιχείρημα («κατά τό όσο πιο εξωφρενικό είναι ένα ψέμμα»), τόσο πιο πιθανό είναι να βρει οπαδούς. Με άλλα λόγια, η συνεπαγωγή «Κάποιοι κλέβουν – αυτοί βγήκαν με δημοκρατικές διαδικασίες – άρα η δημοκρατία παράγει κλέφτες – οπότε ο ναζισμός που είναι το αντίθετο, είναι κάτι τίμιο – άρα βαράμε μετανάστες» είναι τόσο ανεγκέφαλο και βλακώδες, όσο και να κατεβαίνεις στη διαδήλωση κατά της Μέρκελ ντυμένος με ναζιστικές στολές.

Με άλλα λόγια, είναι σα να βυθίζεται ένα καράβι λόγω κακών χειρισμών του πληρώματος και οι χρυσαυγίτες να ισχυρίζονται ότι το να σπουδάζεις καπετάνιος είναι προδοτικό και δοσιλογικό γιατί κάνει τα πλοία να ναυαγούν! Και στη συνέχεια να προτείνουν αντί για τιμόνι να οδηγούνται τα πλοία με ναζιστικούς χαιρετισμούς. Α, και εν τω μεταξύ, για να σε προσέξουν όλοι, να πλακώνεις και στο ξύλο τους επιβάτες της Γ’ θέσης (και μερικές γυναίκες γιατί είναι πιο εύκλολο). Ναι, αυτή ακριβώς είναι η αναλογία.

Και κάπου εδώ τελειώνει το post αυτό και έρχεται η ώρα του σχολίου. Οπότε, για να μην ενοχλείς αυτόν που σε καθοδηγεί, μικρονοϊκέ χρυσαυγίτη σχολιαστή, σε βοηθάω εγώ. Αυτό που θες να γράψεις είναι η εξής:

«Τουλάχιστον αυτοί που θέλουν να οδηγούν το πλοίο με ναζιστικούς χαιρετισμούς, δεν είναι λαμόγια και δοσίλογοι, όπως τα «δημοκρατικά» πληρώματα που μας κατέκλεψαν και μας βύθισαν …;»

ΠΗΓΗ: Τα Ασημένια μου

Οι αλλοδαποί φοιτητές στο στόχαστρο της Χρυσής Αυγής!

Μετά τα νήπια η Χρυσή Αυγή βάζει στο στόχο και τους αλλοδαπούς φοιτητές ζητώντας να μάθει πόσοι στεγάζονται στις φοιτητικές εστίες του Πανεπιστημίου Αιγαίου.

Ωστόσο αυτή τη φορά δεν κατέθεσε ερώτηση στη Βουλή, όπως συνέβη με την περίπτωση των νηπιαγωγείων, αλλά ο βουλευτής του νεοναζιστικού κόμματος Παναγιώτης Ηλιόπουλος έστειλε ηλεκτρονικό μήνυμα προς όλες τις διοικητικές υπηρεσίες του Πανεπιστημίου Αιγαίου και τους καθηγητές ζητώντας στοιχεία για το πόσοι είναι οι αλλοδαποί φοιτητές που στεγάζονται στις φοιτητικές εστίες.

«Παρακαλώ να με ενημερώσετε για τον αριθμό Ελλήνων φοιτητών που φιλοξενούνται-στεγάζονται στη φοιτητική εστία του Πανεπιστημίου Αιγαίου και τον αντίστοιχο αριθμό αλλοδαπών φοιτητών. Περιμένω την απάντησή σας σε αυτό το e-mail. Παναγιώτης Ηλιόπουλος, Βουλευτής Μαγνησίας, Λαϊκός Σύνδεσμος - Χρυσή Αυγή», αναφέρεται στο μήνυμα, σύμφωνα με την ιστοσελίδα EmprosNet.

Η ίδια πηγή αναφέρει ότι οι πολιτικές διαστάσεις που έχει το θέμα, αποτέλεσαν αντικείμενο εκτεταμένης συζήτησης στην πανεπιστημιακή κοινότητα της Λέσβου όλη την προηγούμενη εβδομάδα, καθώς όλοι διαπίστωσαν ότι έρχονται πλέον πρόσωπο με πρόσωπο με τη συγκεκριμένη οργάνωση και τις πρακτικές της.

Ο αντιπρύτανης του Πανεπιστημίου Αιγαίου Νίκος Σουλακέλλης, ένας από τους αποδέκτες του ηλεκτρονικού μηνύματος, φέρεται να δήλωσε στο emprosnet ότι πέρα από το προφανέστατο πολιτικό ζήτημα που τίθεται, τον ενόχλησε το ύφος, η σύνταξη και ο τρόπος που τέθηκε το αίτημα, γι’ αυτό και το μόνο που έκανε ήταν να το διαγράψει και σε καμία περίπτωση δε σκέφθηκε ούτε να δώσει τα ζητούμενα στοιχεία, αλλά ούτε και να απαντήσει.

Στο ίδιο πνεύμα, αναφέρει emprosnet, φαίνεται ότι κινήθηκε όλη η πρυτανική αρχή, που θεωρεί ότι έχει πολύ πιο σοβαρά ζητήματα να αντιμετωπίσει, όπως είναι η επιβίωση του Πανεπιστημίου και η συνέχιση της λειτουργίας του. Είναι χαρακτηριστικό ότι ούτε καν μπήκε στο δίλημμα να συζητήσει αν πρέπει να δοθεί απάντηση ή όχι.

Πηγή